ตัวแทนโมกหลวงริมน้ำ อ่านจดหมายจาก “เก็ท โสภณ” ที่ถูกคุมขังที่เรือนจำพิเศษกรุงเทพฯ 1 ปี กับเกือบ 9 เดือนแล้ว เขียนรำลึก ถึง“คนเสื้อแดง” และการสืบสานอุดมการณ์ผู้เสียสละ
ตามที่วันที่ 16 พ.ค. 2568 ทนายความเข้าเยี่ยม “เก็ท” โสภณ สุรฤทธิ์ธำรง นักกิจกรรมกลุ่ม #โมกหลวงริมน้ำ และผู้ต้องขังคดีมาตรา 112 ที่ถูกคุมขังในเรือนจำพิเศษกรุงเทพฯ มาเป็นเวลา 1 ปี กับเกือบ 9 เดือนแล้ว
ศูนย์ทนายความเพื่อสิทธิมนุษยชนเผยว่า ในโอกาสเดือนพฤษภาคม ที่มีวันสำคัญเกี่ยวเนื่องกับเหตุการณ์ทางการเมืองหลายวัน เก็ทได้ฝากข้อความเป็นจดหมาย 3 ฉบับเพื่อสื่อสารถึงโลกภายนอกเรือนจำ ได้แก่ จดหมายรำลึกเหตุการณ์สังหารหมู่ที่กวางจูและการต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยในเกาหลีใต้, จดหมายถึงเพื่อนพันธมิตรชานม ที่ยังต่อสู้เพื่อสิทธิเสรีภาพและประชาธิปไตยในประเทศต่าง ๆ, จดหมายถึงคนเสื้อแดง ที่ต่อสู้บาดเจ็บและเสียชีวิต ในเหตุการณ์ชุมนุมปี 2553
โดยในวันที่ 19 พฤษภาคม 2568 ในงาน #รำลึกและทวงความยุติธรรม โดยคณะประชาชนทวงความยุติธรรม 2553 และประชาชนคนเสื้อแดงผู้รักประชาธิปไตย ณ แยกราชประสงค์ สะพานลอยที่ 1 ฝั่งเซ็นทรัลเวิลด์
ตัวแทนจากกลุ่มโมกหลวงริมน้ำ ได้ขึ้นอ่านจดหมายจาก เก็ท โสภณ ที่ร่วมรำลึกถึงคนเสื้อแดง และการสืบสานอุดมการณ์ผู้เสียสละ ใจความว่า
“ เกียรติภูมิอยู่กลางสนาม นักสู้นิรนามไม่สิ้น ผองธุลีดินจะพลิกชะตา”
เวลาที่คนธรรมดาอย่างเราลองลุกขึ้นโต้แย้งกับผู้มีอำนาจหลายครั้ง เราต้องเผชิญกับคำถามว่า “คุ้มเหรอ” “เป็นไม้ซีก จะไปงัดไม้ซุงได้ยังไง” “รู้ว่าสู้ไปก็แพ้แน่ตายแน่ จะสู้ไปทำไม” หลายคนคงมีคำตอบที่ต่างกันออกไป ไม่ว่าคำตอบนั้นจะเป็นเช่นไร ผมก็อยากบอกกับผู้คนที่ลุกขึ้นต่อสู้ว่า คุณไม่ได้สู้อย่างเดียวดาย พวกเรายังคงยืนและเดินเคียงข้างกันเสมอ
การต่อสู้ของประชาชนที่เกิดขึ้นในเดือนพฤษภาคม เกิดขึ้นในวันไล่เลี่ยกันอย่างน่าประหลาดใจ ต่างกันก็เพียงปี ทั้งเหตุการณ์รัฐประหารโดยคณะรักษาความสงบแห่งชาติ ปี 2557 ช่วงนั้นมีคนถูกคุกคามถูกจับกุมจำนวนมาก ปัจจุบันหัวหน้าคณะรัฐประหารได้ดิบดีเป็นองคมนตรีไปเสียแล้ว เหตุการณ์การสังหารคนเสื้อแดงเมื่อปี 2553 ปัจจุบันผู้รับผิดชอบสั่งการเกษียณไปเลี้ยงแมวแล้ว เหตุการณ์พฤษภา 2535 ก็เป็นอีกหนึ่งบาดแผลของสังคมไทย ส่วนผู้สั่งการปัจจุบันก็ใช้ชีวิตตามสบายใจ
แม้ประชาชนจะเสียหายไปมาก แต่คุณูปการจากการเสียสละก็เกิดแก่สังคมเช่นกัน เราได้รู้จักเสรีภาพในการชุมนุมรู้ว่าการชุมนุมโดยสันติเป็นสิ่งที่ทำได้ เราเข้าใจตรงกันว่าไม่ควรมีใครถูกฆ่าเพียงเพราะความเห็นต่าง เราตระหนักอย่างชัดเจนถึงปัญหาการสืบทอดอำนาจโดยไม่ผ่านการเลือกตั้งจากประชาชน เรารู้เช่นเห็นชาติถึงพิษภัยของรัฐประหาร ถึงวันนี้ใครล่ะจะเรียกให้เกิดรัฐประหาร หรือถ้ามีนายพลสักคนแพลมว่าจะทำการรัฐประหาร มีหรือคนจะไม่ออกมาต้าน
อีกด้านหนึ่งการที่ผู้ก่อการเข่นฆ่า ปล้นอำนาจประชาชนยังลอยนวลและเสวยสุขอย่างไร้ความรับผิดชอบนั้นก็เป็นสภาพการที่ขัดแย้งกับคำคมที่ผู้เจริญท่านหนึ่งกล่าวไว้ว่า “Thailand, is the land of compromise” หรือการที่นักการเมืองผู้ทรงเกียรติมักเรียกร้องให้ประชาชน “ปรองดองกัน compromise” แต่จะมองหน้ากันอย่างไรหากผู้ก่อเหตุยังขาดความจริงใจที่จะออกมาพูดขอโทษ หรือรับผิดชอบต่อสิ่งที่ตนทำ จะให้ forgive and forget ได้อย่างไร (ให้อภัยแล้วลืมไปงั้นหรือ) มันง่ายสำหรับผู้เสียหายหรือครอบครัวของเขานั้นหรือ
ชีวทัศน์ต่อการรำลึกที่สังคมไทยมีต่อเหตุการณ์ทางสังคมและการเมืองควรถูกพัฒนาไปให้ไกลกว่ากันทำบุญรวมญาติ ต้องถอดบทเรียนจากเหตุการณ์เหล่านั้นและสืบสานอุดมการณ์ที่ดีของผู้เสียสละให้เจริญงอกงามต่อไปในสังคม
วันนี้เวลาเราไปรำลึกถึงเหตุการณ์การสังหารหมู่คนเสื้อแดงปี 2553 เราก็ต้องไปรำลึกบนท้องถนน บนฟุตบาท เหล่าวีรชนที่ออกมาเรียกร้องประชาธิปไตยไม่มีอนุสรณ์สถานให้รำลึกถึงเขาเป็นกิจลักษณะและไม่มีการสังคายนาความจริงจากสื่อกระแสหลักและรัฐบาลแต่อย่างใด อนุสรณ์สถานพฤษภา 2535 ที่อยู่หลัง สน.ชนะสงคราม ก็ต้องเดินเข้าผ่านทางด้านหน้า สน. เท่านั้น ไม่สามารถเดินเข้าด้านที่ติดถนนได้ เพราะมีรั้วเหล็กกั้นทำให้ยากลำบากต่อการไปรำลึก
ผมไม่อาจตอบได้ว่าการต่อสู้และของประชาชนนั้นคุ้มค่าหรือไม่ เพราะคำตอบนั้นเป็นคำตอบส่วนบุคคล ผู้ต่อสู้เท่านั้นที่จะรู้ว่าคุ้มหรือไม่ แต่สิ่งที่ตอบได้อย่างมั่นใจคือ การต่อสู้ของพวกคุณทั้งหลายได้สร้างคุณูปการอย่างมหาศาลต่อสังคมไทยในด้านการสร้างประชาธิปไตยให้เต็มใบ และเข้าใกล้ความทัดเทียมมากขึ้น
ขอบคุณและขอสดุดีการต่อสู้ของประชาชนทุกคน
“เก็ท” โสภณ สุรฤทธิ์ธำรง
#UDDnews #ยูดีดีนิวส์ #คปช53 #คนเสื้อแดง #15ปีเมษาพฤษภา53 #เก็ทโสภณ
