#12ปีรำลึกเมษาพฤษภา53 : ครอบครัว “ฟุ้งกลิ่นจันทร์” : 12ปียังไม่มีความยุติธรรม วีรชน เมษา-พฤษภา 53

#12ปีรำลึกเมษาพฤษภา53

ครอบครัว “ฟุ้งกลิ่นจันทร์” : 12ปียังไม่มีความยุติธรรม วีรชน เมษา-พฤษภา 53

นายเทิดศักดิ์ ฟุ้งกลิ่นจันทร์ หรือน้องโบ๊ท หนึ่งในวีรชนคนเสื้อแดงที่เสียชีวิตจากเหตุการณ์เมื่อค่ำคืนวันที่ 10 เมษายน 2553 เวลาประมาณ 20 นาฬิกาเศษ บริเวณแยกคอกวัว จากการถูกยิงที่หน้าอก

ในวาระ #12ปีรำลึกเมษาพฤษภา53 “ยูดีดีนิวส์” ได้มีโอกาสสนทนากับพ่อ-แม่ของเทิดศักดิ์ จึงขอนำเรื่องราวคำบอกเล่าจริงมานำเสนอ นับเป็นความสูญเสียของครอบครัว “ฟุ้งกลิ่นจันทร์” และเป็นประวัติศาสตร์ประชาชนอีกหน้าหนึ่ง  ซึ่งจะเป็นที่จดจำในสังคมไทยต่อไป

นางสุวิมล ฟุ้งกลิ่นจันทร์ แม่ของ “โบ๊ท เทิดศักดิ์” ซึ่งปัจจุบันได้เปิดร้านอาหารตามสั่งและรับทำข้าวกล่อง บริการส่งฟรี โดยร้านตั้งอยู่ที่หมู่บ้านพฤกษา D รังสิต-คลองสาม อำเภอคลองหลวง จ.ปทุมธานี โทร. 0813484940 และ 0868880311 ซึ่งทีมงานติดใจฝีมือผัดไทย บอกว่าอร่อยมาก! เธอเริ่มเล่าที่มาของชื่อร้านอาหารว่า “ก่อนลูกชายเสียชีวิตเขามีความตั้งใจ “เขาอยากให้แม่ขายอาหาร อยากให้แม่มีร้านขายอาหารเป็นของตัวเอง ก็เลยเอาชื่อเขามาตั้งเป็นชื่อร้าน”

แม่โบ๊ทเล่าให้ทีมงานฟังว่า เริ่มแรกเลยทีเดียวพ่อ-แม่ก็ยังไม่ได้สนใจการเมืองกัน ค้าขายอย่างเดียว ไม่ได้ยุ่งเรื่องการเมืองอะไรเท่าไร มีฟังปราศรัยบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ พอดีช่วงนั้นเป็นช่วงที่นายกฯ ทักษิณ โดนยึดทรัพย์ 4.6 หมื่นล้าน โบ๊ทลงมาเห็นข่าวปุ๊บชี้เลยว่าทำไมมันเป็นแบบนี้ คือเริ่มจุดประกายว่ามันไม่มีความยุติธรรมแบบนี้ ตั้งแต่นั้นเขาก็ออกไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งหลัง ๆ เขาก็มาชวนพ่อ-แม่ไปด้วย รถมอเตอร์ไซด์ของเขานี่แม่ยังนั่งซ้อนท้ายไม่ได้เลย เขาจะเอาธงมาติดแล้วก็ขี่ไป เขาบอกว่าเขามีความสุข เขาบอกว่ามันไม่ถูกต้อง ด้วยเหตุผลที่ว่าเขาคงเห็นว่าตอนสมัยที่ท่านนายกฯ ทักษิณอยู่บ้านเมืองมันเจริญรุ่งเรือง มองจากเศรษฐกิจการค้าขายและหลาย ๆ อย่าง พอเขามาเห็นข่าวอย่างนี้ เหมือนเขาโมโหก็เลยออกไป เลยเป็นที่มาของการเสียชีวิต!

นางสุวิมล เล่าต่อไปว่า ตนยังจำได้เลย เพื่อนที่ไปด้วยกันเขาบอกว่า “แม่ ไอ้โบ๊ทนะ ผมดึงมันออกแล้ว มันไม่ยอมออก มันบอกช่วยเขาก่อน ต้านมันไว้อย่าให้มันเข้ามา (ทหารน่ะ)” คนเราไปมือเปล่า ไม่มีอะไร ไม่ได้เรียนอะไรที่เกี่ยวกับการต่อสู้แม้แต่นิดเดียว แต่ “ต้านมันไว้อย่าให้มันเข้ามา” โบ๊ทพูดอย่างนี้

พ่อ-แม่ “โบ๊ท เทิดศักดิ์” ได้พาทีมงานชมห้องของลูกชาย ซึ่งได้เก็บทุกอย่างของลูกไว้ในสภาพเดิม นอกจากนี้นางสุวิมลได้เขียนข้อความต่าง ๆ ถึงลูกชายไว้ที่ประตูด้านในห้อง รวมทั้งเขียนบนกระดาษขนาดใหญ่ ซึ่งนายบรรเจิด ฟุ้งกลิ่นจันทร์ ผู้เป็นพ่อเทิดศักดิ์ เล่าว่า “เวลาแม่เขาอยู่คนเดียว ก็จะเขียนของเขานั่นแหละ” นอกจากนี้ยังมีของที่ระลึกในการร่วมชุมนุมกับแนวร่วมประชาธิปไตยต่อต้านเผด็จการแห่งชาติ (นปช.) ของลูกชายเก็บรักษาไว้อย่างดี ที่สำคัญยังมีภาพถ่ายลูกชายที่ถูกยิงอย่างละเอียดติดบอร์ดเอาไว้ด้วย

แม่ “โบ๊ท เทิดศักดิ์” เล่าต่อว่า คือเราเลี้ยงดูลูกแบบประชาธิปไตยนะ ลูกอยากได้อะไร อย่างทำอะไร เราก็จะแนะนำสั่งสอนเขา วันที่ 10เมษา เขาไปทำงานบริษัท แล้วเขาก็บอกว่า “แม่-พ่อ เดี๋ยวเย็นเราเจอกันที่ราชประสงค์นะ” พอมืดแล้วก็ไปนั่งรอลูกที่ราชประสงค์ ลูกก็ยังไม่มา ก็นั่งรอจนกระทั่งตี 1 แต่ระหว่างนั้นแม่ก็โทรหาเขาว่าโบ๊ทอยู่ไหนลูก? ตอนนั้นเวลาประมาณเกือบ 2 ทุ่ม (19.54 น.) เขาก็ตอบกลับมาว่าอยู่ถนนข้าวสาร อยู่กับพี่เล เราก็คิดว่าลูกคงยุ่งมั้ง คือได้ยินเสียงเขาตะโกนเข้ามาในโทรศัพท์เราว่า “เฮ้ย ๆ ๆ อย่าปามาเดี๋ยวโดนพวกเรา” เราก็ไม่รู้ เพราะว่าเขาไปกับเพื่อนอีกคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ติดกันเลย หลังจากนั้นก็เงียบไป เราก็เลยวางโทรศัพท์เพราะคิดว่าลูกคงยุ่งอยู่ ตอนหลังโทรกลับไปอีก 2-3 ครั้ง ก็ไม่ติด มารู้อีกทีตอนตี 1 หมอโทรมาบอกว่าลูกคุณถูกยิง หายใจรวยริน ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลราชวิถี เราก็เลยปลุกพ่อเขาที่นอนอยู่ ก็รีบไปดูลูก ถูกยิง 6 นัด ตามภาพ

จากการที่สูญเสียแบบนี้ เราบอกตรง ๆ ว่าเราไม่อาจลืมได้ ไม่ว่าจะเป็นกี่ปี ลูกเราไม่ได้ทำความผิดอะไร เราแค่เป็นประชาชน เราก็อยากไปเรียกร้องตามสิทธิเสรีภาพของเรา แต่เจ้าหน้าที่รัฐกลับมาทำกับประชาชนแบบนี้ แล้วก็เงียบหาย พยายามกลบคดีอะไรต่าง ๆ ทุกสิ่งทุกอย่าง แม่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เราจะได้รับความยุติธรรม ผู้แม่แม่กล่าว

เราไปมือเปล่า ทหารมีอาวุธครบมือ อาวุธสงครามครบ เราก็ไม่เคยคิดว่าสิ่งเหล่านี้จะเกิดขึ้นกับชีวิตเราเนอะ เหมือนหนัง แต่มันคือเรื่องจริง แต่ก็ภูมิใจนะเพราะเขาเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ เกิดมาเพื่อการต่อสู้ ปี 52 ก็ทีหนึ่งแล้ว โป๊ทก็ไปวิ่งเย้วกับทหารเหมือนกัน แม่โบ๊ทเล่าถึงลูกชายสุดที่รัก

นายบรรเจิดผู้เป็นพ่อ เล่าตามความเชื่อว่า “เราตามลูกไปตลอด ยังไง ๆ เขาก็ต้องไปจากพ่อ-แม่ เหมือนกับว่ามีอะไรมากั้นทุกสิ่งทุกอย่าง” แม่โบ๊ทเสริมว่า แต่ตอนที่โทรศัพท์คุยกับลูกวันนี้นก็ไม่ได้ยินเสียงปืนนะ ไม่ได้ยินเลย แต่เพื่อนที่ไปด้วยกันบอกว่า “ตอนที่แม่โทรหามันน่ะ ผมก็อยู่กับมัน เขายิงกันแล้ว ระเบิดลงแล้วด้วย” แต่เราไม่ได้ยินเสียง ได้ยินเสียงแค่พูดคุยกับลูกเฉย ๆ นายบรรเจิดเลยกล่าวว่า “นี่เป็นเรื่องจริง อาจจะมีอะไรสักอย่าง พูดง่าย ๆ ว่าไม่อยากให้พ่อ-แม่ลุกออกจากตรงนั้น” จนกระทั่งตี 1 หมอเอาโทรศัพท์ลูกชายโทรมาหา เราก็คิดว่าลูกชายโทรมา คนเป็นแม่เนอะ เห็นเบอร์โทรศัพท์ลูกชายก็ดีใจ รีบรับ แต่มันไม่ใช่เสียงลูกเรา หัวใจมันจะหยุดเต้นเลยนะวันนั้น แต่เราก็ต้องทนรับสายซึ่งตามเสียงบอกว่า “นี่เป็นนางพยาบาลค่ะ เวลานี้ลูกคุณถูกยิง หายใจรวยริน” เราก็ไม่รู้ว่าหายใจรวยรินนั้นมันคือ “กำลังจะตาย”

พวกเราก็ตามไปที่โรงพยาบาล ได้เจอกับหมอที่ผ่าตัดเอากระสุนปืนออก พบกว่าถูกยิง 6 นัด ทะลุและฝังที่หัวใจ เราก็ได้เห็นลูกครั้งสุดท้าย ทำไมมันเหมือนในหนังจังเลย แม่ก็เลยไปพูดที่ข้างหูเขาว่า “โบ๊ท แม่มาแล้วนะลูก แม่มาแล้วนะ” เครื่องวัดหัวใจมันก็ขึ้นไปอยู่ที่ 80-90 เราก็ดีใจนะ คิดว่าลูกเราไม่เป็นอะไรแล้ว สักพักเดียวมันก็ตกลงมาที่เลข 0 หมอก็บอกว่าพอแล้วนะ แค่นี้นะ เขาก็เอาศพลงไปไว้ที่ห้องเก็บศพข้างล่าง ขณะนั้นเป็นเวลาประมาณตี 4 เจ้าหน้าที่ห้องเก็บศพบอกว่าให้พ่อ-แม่มารับศพเวลา 8 โมงนะ

จากนั้นพวกเราก็ไปแจ้งที่นปช.ว่า เวลานี้ลูกเราถูกยิงเสียชีวิต ตอนนี้อยู่ที่รพ.ราชวิถี ตอนนั้นทางนปช.เขาก็รีบไล่ให้กลับไปเฝ้าศพไว้ เราก็ตกใจรีบย้อนกลับมาที่รพ.ราชวิถี ปรากฏพบว่ามีรถตำรวจมาและเจ้าหน้าที่ก็กำลังเข็นศพลูกเรา ก็เลยถามกับตำรวจว่าจะเอาศพไปไหน? คือทราบมาว่าช่วงนั้นเป็นช่วงที่มีการพยายามทำลายหลักฐาน เก็บศพ แย่งศพกัน เราก็ใจไม่ดีเลย ถ้าเป็นตาสีตาสาไม่รู้เรื่องอะไรบอกให้เรามา 8 โมง ถ้าเรามา 8 โมง แล้วเราจะเจอลูกเรามั้ย? แล้วมีศพเดียวด้วยที่อยู่ที่นั่น แม่เทิดศักดิ์เล่าอย่างไม่เคยลืม

นางสุวิมลเล่าให้ทีมงานฟังว่า หลังจากวันที่ลูกชายเสียชีวิต พ่อเขาก็ใส่บาตรทำบุญทุกวัน จนถึงบัดนี้ พอถึงวันที่ 10เมษา เราก็จะมีความรู้สึกว่าวันนี้มันกลับมาเยือนเราอีกแล้วเหรอ เป็นวันที่โหดร้ายมาก เป็นวันที่ต้องจดจำ บางทีเราก็จะพูดกับรูปลูก จุดธูปบอกเขา เอาดอกไม้มาวาง แล้วก็บอกว่าวันนี้ครบแล้วนะลูก เราก็จะไปทำบุญให้เขา แล้วก็ไปงานรำลึกกัน

ในส่วนเรื่องคดีความ นายบรรเจิด กล่าวว่า ทางทนายความ คุณโชคชัย อ่างแก้ว ก็ติดตามอยู่ตลอด แต่สิ่งที่ยังไม่กระเตื้องก็คือมีรัฐบาลที่ไม่ได้เป็นประชาธิปไตยเก็บไว้ในลิ้นชัก ไม่ยอมเอาออกมาเผยให้เด็กคนรุ่นใหม่ได้รับรู้ว่าคดีของพวกเราไปถึงไหนแล้ว อยากให้เจ้าหน้าที่รัฐที่รัฐบาลชุดนี้เป็นคนกำกับและยับยั้งไม่ให้ดำเนินคดี ให้ออกมาทำให้มันเป็นคดีที่ให้ประชาชนส่วนใหญ่เขารับรู้ว่ารัฐบาลชุดนี้ทำคดีอย่างโปร่งใส ไม่เก็บไว้ในลิ้นชัก ให้ประชาชนพี่น้องคนเสื้อแดงและญาติผู้สูญเสียได้มีความชื่นใจ มีความหวังว่าคนที่ทำผิดต้องออกมารับผิดชอบรับโทษที่เขาได้กระทำลงไป ถ้าถามว่าท้อไม้ ตอบว่าท้อ แต่ความอดทนสูงกว่า คืออดทนรอ

ผู้เป็นแม่กล่าวว่า ถ้าเราเสพข่าวในบ้านเมืองเราก็จะรู้ว่า แม้กระทั่งคดีที่ใหญ่ ๆ โต ๆ เขายังทำได้เลย เขายังเฉย ไม่สะทกสะท้าน ไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น มันเหมือนเราไม่ได้อยู่ประเทศไทยนะ ทำไมเรามีความรู้สึกเหมือนเราอยู่ประเทศที่มันแบบด้อยพัฒนา ด้อยลงไปอีก จะไปเปรียบเทียบกับประเทศเพื่อนบ้านก็ไม่ได้ เพราะเดี๋ยวนี้เพื่อนบ้านเขาเจริญรุ่งเรือง ก็คงเป็นกระบวนการของเขาที่สั่งมาว่าคดีพวกนี้เอาเก็บไปเลย ไม่ต้องเอาขึ้นมา คนตามก็ต้องคอยตาม คอยเสนอ คอยยื่นเอกสารทวงถามกันต่อไป เขาไม่เคยรับผิดชอบ พูดกันอย่างบ้าน ๆ ก็ “คนหน้าด้าน” น่ะ

พ่อกล่าวทิ้งท้ายว่า ตนดีใจและบอกลูกอยู่เสมอว่า “โบ๊ท มีน้อง ๆ ที่มาช่วย ค้นหาความจริง แล้วจะเอาความจริงนี้ให้ปรากฏสื่อประชาชนในประเทศไทยเร็ว ๆ นี้ครับ อยากให้ประเทศนี้เป็นประชาธิปไตย 100% และอยากฝากไปถึงผู้ที่กระทำความผิดให้รับผิดชอบเรื่องคดีความของวีรชนเมษา-พฤษภา ในปี 53 และอยากให้เด็กคนรุ่นใหม่ที่เดินหาประชาธิปไตย ช่วยขุดคุ้ยคดีของประชาชนที่ถูกยิงบาดเจ็บล้มตายและติดคุกให้สู่อิสรภาพด้วยครับ”

 

นางสุวิมลกล่าวเสริมว่า “ยังไงเราก็ต้องฝากคนรุ่นหลังเรา คนไหนที่รักความยุติธรรม รักความเป็นธรรม ใฝ่หาประชาธิปไตยให้บ้านเมือง อยากเห็นบ้านเมืองเจริญรุ่งเรือง ถ้าหมดรุ่นเราแล้วก็ขอฝากรุ่นหลัง ๆ รุ่นน้อง รุ่นลูก รุ่นหลาน ให้คอยทวงความยุติธรรมให้กับคนเสื้อแดงที่เขาสูญเสีย ไม่ว่าจะเป็นคนตาย คนบาดเจ็บ หรือคนที่ติดคุก เราก็อยากจะฝากเขาว่าช่วยเปลี่ยนแปลงกระบวนการยุติธรรมของประเทศไทยหน่อย” เธอพูดอย่างมีความหวัง

นอกจากนี้ แม่ “โบ๊ท เทิดศักดิ์” พูดให้กำลังใจครอบครัวอื่นที่สูญเสียบุคคลอันที่เป็นรักในการต่อสู้ของประชาชนว่า “เราเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นคนที่สูญเสียลูกหรือพ่อแม่พี่น้อง หรือคนที่สูญเสียญาติพี่น้องแต่ยังหาศพไม่ได้ เงินเยียวยาก็ไม่ได้ทั้งสิ้น ก็เป็นกำลังใจซึ่งกันและกัน ในฐานะคนสูญเสียเหมือนกัน เราก็ต้องอดทนในสภาพแบบนี้ แต่เราก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่มันจะหมดจากสภาพนี้ อดทนต่อสิ่งที่ไม่มีความเป็นธรรมให้กับเราเลย”

สำหรับนายบรรเจิด ได้กล่าวถึงแกนนำนปช. ว่าตนดีใจที่แกนนำนปช.ก็คิดถึงทุกปี ไม่มีการลดละ แม้ปีไหนมีความยากลำบากในการจัดงาน เขาก็มีการทำบุญให้ ด้านนางสุวิมลผู้เป็นแม่ของเทิดศักดิ์ ได้กล่าวขอบคุณอาจารย์ธิดา, คุณณัฐวุฒิ ขอบคุณแกนนำทุกคนที่ยังคิดถึงนึกถึงวีรชนผู้สูญเสีย” พูดถึงตรงนี้เธอก็พูดต่อไม่ได้  ผู้เป็นพ่อจึงกล่าวต่อว่า “เราก็อยากให้ทำอย่างนี้ทุก ๆ ปี จนกว่าจะหาความยุติธรรมคืนมาให้พี่น้องคนเสื้อแดงและญาติวีรชนทุกคนครับ”

ทั้งหมดนี้คือเรื่องราวของ “เทิดศักดิ์ ฟุ้งกลิ่นจันทร์” และพ่อ-แม่ ครอบครัวที่ยังเหลืออยู่ซึ่งต้องดำเนินชีวิตต่อไปอย่างมีความหวังว่า สักวันหนึ่งกระบวนการยุติธรรมไทยจะให้ความยุติธรรมกับครอบครัว “ฟุ้งกลิ่นจันทร์” และครอบครัววีรชน “คนเสื้อแดง” ผู้สูญเสียสมาชิกในครอบครัวไป รวมทั้งประเทศไทยมีประชาธิปไตยที่อำนาจเป็นของประชาชนอย่างแท้จริง

#นปช #คนเสื้อแดง

#UDDnews #ยูดีดีนิวส์