“เบนจา”
ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจ เราก็ต้องมีหวังว่าอนาคตที่สดใสจะเกิดขึ้นได้สักวันหนึ่ง
“เบนจา อะปัญ”
สมาชิกแนวร่วมธรรมศาสตร์และการชุมนุม ซึ่งขณะนี้เธอถูกฝากขังที่ทัณฑสถานหญิงกลาง
คลองเปรม ตั้งแต่วันที่ 8 ต.ค. 64
ในคดีที่ถูกกล่าวหาจากการปราศรัยและอ่านแถลงการณ์ที่หน้าบริษัทซิโน-ไทย ในระหว่าง #ม็อบ10สิงหา
‘คาร์ม็อบใหญ่ไล่ทรราช’ ในข้อหาตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 112 และ พ.ร.ก.ฉุกเฉินฯ และถึงวันนี้
“เบนจา” อยู่ในทัณฑสถานหญิงกลาง คลองเปรม เป็นเวลา 69 วันแล้ว
วันนี้
(15 ธ.ค. 64) ที่เฟซบุ๊ก Benja
Apan แอดมินได้โพสต์ข้อความในจดหมายที่ “เบนจา” เขียนตั้งแต่วันที่
9 ธ.ค. ที่ผ่านมา ถึงความรู้สึกและต้องการสื่อสารถึงคนที่อยู่ข้างนอก ความว่า
(ตอนเขียนมีทั้งความหวังและความเศร้า)
ตั้งแต่ตอนเป็นเด็กเท่าที่จำความได้
ไม่ว่าบนท้องถนน หรือตามตรอกซอกซอย หรือในชุมชน
สิ่งที่หนูพบเห็นอย่างไม่ขาดสายคือความเหลื่อมล้ำ
และความลำบากและความทุกข์ยากในสังคม
หนูเห็นเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันต้องมาขายพวงมาลัยตามสี่แยกในขณะหนูนั่งรถไปโรงเรียนตอนเช้า
หนูเห็นคนเฒ่าคนแก่ต้องหาบแผงฟืนมาขายในเมืองตรงหัวมุมตึกเพียงลำพัง
ขายเพื่อประทังชีวิตรายวัน หนูคิดเพียงอย่างเดียวว่าหนูอยากทำให้ชีวิตพวกเขาดีขึ้น
ตอนนั้นหนูคิดสารพัดสิ่งด้วยความเป็นเด็ก
อยากเปิดโรงเรียนให้เด็กเรียนฟรี อยากสร้างบ้านพักให้คนที่ไม่มีที่อยู่อาศัย
จนวันหนึ่งหนูบอกผู้ใหญ่ว่า “หนูอยากเป็นนายก”
เพราะหนูอยากแก้ไขปัญหาสังคมให้มันดีขึ้นเท่านั้นแหละ
แต่ความคิดนั้นก็ดับสลายเพราะผู้ใหญ่บอกกับหนูว่าการเป็นนายก ต้องร่ำรวย
ต้องมีชื่อเสียง ต้องมีชาติตระกูลดี ซึ่งหนูไม่มีสักอย่าง ฮ่า ๆ
ความฝันในการเป็นนายกของหนูถูกพับเก็บลงไปอย่างสิ้นเชิง
จนหนูโตขึ้นมาอีกหน่อย หนูสนใจในวิทยาศาสตร์มากขึ้น และพบว่าตัวเองชอบการคำนวณ
ชอบท้องฟ้า ชอบดวงดาวและหลงใหลในจักรวาลนี้ หนูเลยมีความคิดที่อยากออกไปนอกโลก
อยากเป็นนักบินอวกาศ แต่เอาเข้าจริงการที่คนไทย
สัญชาติไทยแท้จะเป็นนักบินอวกาศมันดูเอื้อมไม่ถึงในสภาพสังคมแบบนี้ เนื่องจากปัจจัยทางสัญชาติเอง
การเมือง การทหาร การศึกษา
ในด้านโอกาสของประเทศไทยนั้นยังเป็นอุปสรรคในการออกไปสำรวจอวกาศอยู่มาก
หนูเลยจัดระเบียบความคิดใหม่ ในเมื่อหนูยังไม่สามารถเป็นนักบินอวกาศได้ในชีวิตนี้
หนูขอเป็นส่วนในการส่งคนออกไปนอกโลกก็แล้วกัน นั่นเลยทำให้หนูอยากเป็นวิศวกรอวกาศ
เพราะอยากทำงานในองค์กรอวกาศ เป็นส่วนหนึ่งในการสำรวจอวกาศ
ต่อให้สองเท้าของหนูจะยังเหยียบอยู่บนผืนดินก็เถอะ
เมื่อภารกิจในการทำงานด้านอวกาศของหนูบรรลุ
เมื่อตัวหนูเองมีความรู้และประสบการณ์มากพอ
หนูอยากกลับมาพัฒนาในส่วนนี้ที่ประเทศไทย อยากกลับมาแผ้วถางเส้นทางอวกาศให้คนไทย
เพื่อคนรุ่นหลังจะมีความหวังในการไปสำรวจอวกาศมากกว่าที่หนูประสบพบเจอ
หนูเชื่อว่าคนไทยเก่งไม่แพ้ชาติใดหรอก
อยากให้คนไทยสามารถทำตามฝันของตนเองไม่อยากให้พวกเขาต้องถูกทำลายความฝันเพียงเพราะสังคมนี้ไม่พื้นที่โอกาสให้เขาเลย
ในขณะที่หนูกำลังเขียนอยู่ขณะนี้หนูอยู่ในกรงขังที่ทัณฑสถานหญิงกลางแห่งประเทศไทย
กรงขังทำให้หนูไกลห่างความฝันออกไปมากยิ่งขึ้น
หนูไม่เคยคิดหรอกว่าการที่อยากเห็นสังคมไทยพัฒนา
อยากเห็นคนไทยใช้ศักยภาพตนเองเต็มที่ อยากเห็นความเท่าเทียมในสังคม
จะทำให้หนูตกอยู่ในสถานะผู้ต้องขังแบบนี้
แต่เอาเถอะหนูก็ไม่รู้จะต้องอยู่ในสถานะนี้อีกนานเท่าไหร่ จะอีกกี่เดือน
กี่ปีหรืออีกสิบปีหนูก็ไม่อาจทราบได้ แต่ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจ
เราก็ต้องมีหวังว่าอนาคตที่สดใสจะเกิดขึ้นได้สักวันหนึ่ง
จนกว่าเราจะพบกันอีก
เบนจา
อะปัญ
นับถอยหลังสู่ปีใหม่
ทัณฑสถานหญิงกลาง
9
ธันวาคม 2564
#เบนจา
#UDDnews #ยูดีดีนิวส์
