ธิดา ถาวรเศรษฐ : ปัญหาของพรรคเพื่อไทยและพรรคก้าวไกล [ปรากฏการณ์วิวาทะระหว่างผู้สนับสนุนพรรคทั้งสอง] : แลไปข้างหน้าฯ EP.81

ปัญหาของพรรคเพื่อไทยและพรรคก้าวไกล

[ปรากฏการณ์วิวาทะระหว่างผู้สนับสนุนพรรคทั้งสอง]

วันนี้จะคุยเรื่องปัญหาในเวทีรัฐสภา ประเด็นก็คือปัญหาพรรคเพื่อไทยและพรรคก้าวไกล [ปรากฏการณ์วิวาทะระหว่างผู้สนับสนุนพรรคทั้งสอง]

ความจริงปกติดิฉันจะคุยในประเด็นการต่อสู้และปัญหาของประชาชนนอกรัฐสภา แต่เนื่องจากพรรคการเมืองสองพรรคนี้ มีจุดร่วมในฐานะที่เป็นพรรคการเมืองฝ่ายต่อต้านการสืบทอดอำนาจของรัฐบาลคสช.ทีได้มาจากการทำรัฐประหาร ซึ่งจุดนี้เป็นหลักการเดียวกันของการต่อสู้ของประชาชนนอกรัฐสภา

ดังที่เราเคยกล่าวว่า เรายอมรับความจริงว่าการต่อสู้สันติวิธีนั้นเราใช้สองขา ขาที่หนึ่งก็คือในเวทีรัฐสภาในระบอบประชาธิปไตยที่อำนาจควรจะต้องเป็นของประชาชนโดยแท้จริง ตอนนี้ได้เรียกว่ามีอำนาจประมาณหนึ่งในสี่, หนึ่งในห้า ได้ ประมาณนั้น หรือจะพูดได้เลยว่าอำนาจจริง ๆ ของประชาชนนั้นไม่มีเลย แต่มันเป็นการแสดงหลอก ๆ

อย่างไรก็ตาม สองพรรคนี้ก็มีจุดร่วมในการคัดค้านรัฐบาลที่มาจากการสืบทอดอำนาจ แล้วก็เป็นฝ่ายค้านที่เป็นหลักแล้วก็มีเสียงมากมิใช่น้อย เพราะฉะนั้นจุดร่วมของสองพรรคนี้ก็คืออุดมการณ์ประชาธิปไตยในการเมืองการปกครองและอุดมการณ์แนวคิดเสรีนิยม สองอย่างนี้ไปด้วยกัน นั่นก็คืออีกปีกหนึ่งก็เป็นฝ่ายจารีตนิยม ไม่ต้องการการเปลี่ยนแปลง จารีตนิยมและอำนาจนิยมก็ตรงข้ามกับเสรีนิยม และตรงข้ามกับการเมืองการปกครองในระบอบประชาธิปไตยที่เป็นสากล

เมื่อเป็นเช่นนี้ ฝ่ายประชาชนที่รักประชาธิปไตยก็เอาใจช่วยสองพรรคนี้ แล้วการที่มีสองพรรคการเมือง และรวมทั้งพรรคเล็กอื่น ๆ ดิฉันก็มองว่ามันก็เป็นเรื่องที่ดี นั่นก็คือ อาจจะมีความคิดในเรื่องของจังหวะก้าว ในเรื่องวิธีการ ในเรื่องการเสนอกฎหมายที่แตกต่างกันก็ได้ แต่ว่าลงท้ายแล้วถ้าอยู่บนหลักการแนวคิดอุดมการณ์ใหญ่เหมือนกันก็จะได้ช่วยกัน แล้วก็ไม่ทำให้พรรคใดพรรคหนึ่งผูกขาดแต่เพียงพรรคเดียว ประหนึ่งว่าฝ่ายต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยที่เป็นประชาชนนอกเวทีรัฐสภานั้นต้องขึ้นอยู่กับพรรคเดียว ถามว่าดีมั้ย? ในแง่ความเป็นปึกแผ่น ดี! แต่ว่าถ้าหากว่าพรรคเดียว แล้วมีจุดอ่อนมีข้อบกพร่อง มันก็กระทบกระเทือนมาก นั่นก็คือเวทีรัฐสภาให้มีลักษณะเป็นเสรีประชาธิปไตย

เพราะฉะนั้น ในบรรยากาศในขณะนี้ดิฉันถือว่าก็เป็นเรื่องที่ดีที่เรามีพรรคฝ่ายค้านทั้งพรรคใหญ่สองพรรค ก็คือ “พรรคเพื่อไทย” และ “พรรคก้าวไกล” แล้วก็มีพรรคเล็กอยู่จำนวนหนึ่ง ดิฉันถือว่าที่แล้วมา การได้ส.ส.และการเสียส.ส.ไปจำนวนหนึ่ง มันเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ และกติกา พูดง่าย ๆ ว่าถ้าไม่ถูก กกต. ซึ่งทำการคำนวณแบบวิปริต จริง ๆ แล้วฝั่งนี้ส.ส.ต้องมากกว่านี้ แต่อันนี้มันเป็นการใช้กลแบบน่าเกลียด ที่ผ่านมาเราก็ถือว่าว่างเว้นมานาน เมื่อมีรัฐบาล เมื่อมีรัฐสภา ก็มีการขลุกขลักบ้าง แต่ที่ดิฉันเห็นก็มีปรากฏการณ์ความไม่ราบรื่นอยู่ในระหว่างสองพรรค ในการประสานงานในฐานะฝ่ายค้าน ในฐานะที่ว่ามีจุดร่วมกันก็คือต่อสู้กับพรรคฝ่ายรัฐบาลในการที่จะทำให้แนวทางระบอบประชาธิปไตยแบบสากล ทำให้อุดมการณ์แนวคิดเสรีนิยมและกฎหมายต่าง ๆ ควรจะขับเคลื่อนไปได้ราบรื่นกว่านี้ แต่อย่างไรก็ตามก็มีการแก้ปัญหามาเป็นลำดับ

มาในช่วงนี้ปรากฏการณ์ของวิวาทะที่เราเรียกกันว่า “ติ่งส้ม” “ติ่งแดง” มันก็มีค่อนข้างมาก แล้วก็ค่อนข้างน่าเป็นห่วง ซึ่งดิฉันก็เคยพูดมาหลายครั้งแล้วว่า เอาหลักใหญ่ หลักใหญ่ของการที่สามัคคีกันเพื่อต่อสู้กับแนวคิดล้าหลัง ต่อสู้กับการเมืองการปกครองที่อยู่ในมือของฝ่ายจารีตนิยม อำนาจนิยม ต้องเอาหลักนี้เป็นหลัก เมื่อผลการเลือกตั้งมาแบบนี้ เวทีในรัฐสภาก็ต้องถ้อยทีถ้อยอาศัยฝ่ายเดียวกัน

เพราะฉะนั้น อันแรกเลยดิฉันมีความเห็นว่า ในพรรคจะเป็นผู้มีตำแหน่ง ผู้บริหารพรรค โฆษกพรรค ต่าง ๆ เหล่านี้ต้องยึดกุมหลักการให้ได้ เพราะว่ากองเชียร์บางครั้งก็ใช้อารมณ์ บางทีกองเชียร์ก็เล็งผลเลิศ แล้วก็ยึดติดกับพรรค ยึดติดกับบุคคล อาจจะอ่อนในเรื่องหลักการ เหมือนกองเชียร์การแข่งขัน แต่ลืมไปว่าจริง ๆ ที่เราจะต้องต่อสู้นั้นก็คือเผด็จการจารีตนิยม เมื่อมีการแข่งขันก็กลายเป็นว่ามาต่อสู้กันเอง วิวาทะโดยเฉพาะในออนไลน์จึงมีมาก แล้วก็อาจจะมากเกินไปในช่วงเวลานี้ ซึ่งเป็นเวลาที่เหมาะที่สุดในการที่จะทำให้เผด็จการจารีตนิยมเสื่อมทรุด

เพราะฉะนั้น ดิฉันคิดว่าผู้บริหารพรรค ไม่ว่าจะเป็นเพื่อไทย แล้วก็ก้าวไกล และรวมทั้งคณะก้าวหน้า ควรจะต้องส่งสัญญาณหลักการ ไม่ใช่ส่งสัญญาณของการวิวาทะ เพราะถ้ายิ่งผู้บริหารออกมาพูด แม้กระทั่งส.ส.บางคน ถ้าออกมาพูดโดยไม่ยึดกุมหลักการ พวกกองเชียร์ก็จะไปในเส้นทางที่เกิดโทษมากกว่าคุณสำหรับการต่อสู้กับเผด็จการ มีความเห็นต่างได้ อย่างที่มีการพูดถึง “แสวงจุดร่วม สงวนจุดต่าง” เพราะว่าจุดร่วม ถ้าไม่หลงทิศผิดทางนะ จุดร่วมก็คือต่อต้านจารีตนิยมอำนาจนิยม เป็นพรรคการเมืองที่สนับสนุนระบอบประชาธิปไตยแบบสากล ไม่ใช่แบบไทย ๆ จุดร่วมอีกก็คือผู้สนับสนุนและฐานเสียง มีจุดร่วมกันก็คือผู้รักประชาธิปไตย ไม่เอาอำนาจนิยม ไม่เอาระบอบเผด็จการทหาร ไม่เอาจารีตนิยม

ปัญหานี้ควรจะต้องชัดเจน ไม่ใช่ว่าใคร ๆ ก็ได้ที่จะเป็นผู้สนับสนุน ถ้าเราดูดังที่ดิฉันได้พูดมาแล้วรอบก่อนว่าคุณดูภาคใต้ พรรคฝ่ายที่สนับสนุนจารีตนิยมอำนาจนิยมสามารถครองอำนาจในภาคใต้ได้ เปลี่ยนพรรคได้ แต่ก็ยังอยู่ในซีกความคิดแบบนี้ เป็นสิทธิ์ของคนภาคใต้ที่จะนำเสนออย่างนั้น ไม่เอาประชาธิปัตย์ แต่ก็เอาพลังประชารัฐ แล้วพลังประชารัฐกับภูมิใจไทยแย่งพื้นที่ประชาธิปัตย์ได้มากมาย ถามว่าทำไมเพื่อไทยกับก้าวไกลไม่สามารถได้เสียงค่อนข้างมาก แต่พรรคประชาชาติที่อยู่ใน 3-4 จังหวัดภาคใต้ก็ยังได้เสียงอยู่ แสดงว่าผู้คนเขามีแนวคิด มีระบบคิดด้วย ดิฉันเคารพความคิดเห็นที่แตกต่างกัน มันมีอยู่อย่างเดียวก็คือทำอย่างไรถึงจะทำให้กลุ่มแนวคิดจารีตนิยมอำนาจนิยมมองเห็นข้อเสีย ขณะนี้เขาก็คงมองเห็นข้อเสียบางอย่าง ดังนั้นมันจึงเปลี่ยนกลับไปกลับมาระหว่างพรรคที่มีความคิดแนวเดียวกัน แต่เขายังไม่กระโดดข้ามความคิด คือกลุ่มประชาชนภาคใต้จำนวนมากก็คือแน่นอนไม่เอาทักษิณ ไม่เอาเพื่อไทย จำนวนมากก็จะเป็นอย่างนั้น แล้วก็ไม่เอาแม้กระทั่งพรรคการเมืองในแนวคิดที่เป็นฝ่ายต่อต้านจารีตนิยมอำนาจนิยมด้วยหรือเปล่า?

ซึ่งพื้นฐานความเข้าใจของดิฉันก็คือ ความคิดทางการเมืองของคนไทยนั้นมันได้ปักธงลงไปแล้ว แล้วดิฉันเข้าใจว่าในพรรคเพื่อไทยก็มองเห็นอันนี้ ขณะนี้เพื่อไทยก็เปลี่ยนสัญลักษณ์และก็สี “แดง” ชัด แปลว่าผู้นำของพรรคมองเห็นแล้วว่า แนวคิดซึ่งเป็นแนวคิดที่เป็นการต่อสู้ของคนเสื้อแดงและนปช.ในอดีตนั้น เป็นพื้นฐานของการสนับสนุนและมันเป็นการแบ่งข้างให้รู้ ถามว่าคุณจะลบเส้นแบ่งข้างนี้ได้มั้ย? ในทัศนะของดิฉันก็คือ คุณจะบอกว่าปรองดอง อย่าไปสนใจเลยระบอบอะไร? สนใจบุคคลว่าเป็นคนดี สนใจว่าทำยังไงไม่ให้มีการโกง เอาคนดีมาปกครองไม่ให้มีการโกง แล้วไม่ต้องพูดเรื่องสี จริง ๆ ก็คือไม่ต้องพูดเรื่องระบอบ คุณเอามั้ย?

จริง ๆ ประชาชนน่ะมันชัดว่าเขาจะเอาระบอบ ก็คือระบอบประชาธิปไตยแบบสากล เขาไม่เอาระบอบที่ล้าหลังกว่านั้น เขาไม่เอาสมบูรณาญาสิทธิราชย์ เขาไม่เอาเผด็จการทหาร เขาไม่เอารัฐประหาร ดังนั้น นักการเมืองจะมาตีขลุมแล้วมั่ว ๆ อันนั้นก็แล้วแต่ แต่ในทัศนะดิฉัน เวลาที่ต่อสู้ที่ผ่านมา อย่างการรัฐประหารในยุคหลังจากปี 2549 มาถึงบัดนี้ ถ้านับ 2550 มา 15 ปี ถ้านับการสูญเสียของคนเสื้อแดงจากการถูกปราบ 12 ปี มันนานมากพอที่จะทำให้ประชาชนนั้นเข้าใจและเขาเลือกระบอบการเมืองการปกครอง

ดังนั้น พรรคก็ต้องชัดว่าเลือกระบอบอะไร? เราได้แบ่งกันได้แล้วว่าผู้ร่วมรัฐบาลคราวนี้สนับสนุนการสืบทอดอำนาจ แปลว่าไม่รังเกียจการทำรัฐประหาร ไม่รังเกียจรัฐบาลที่สืบทอดอำนาจจากการทำรัฐประหาร แล้วก็มีแนวคิดจารีตนิยมชัดเจน ดังนั้น เมื่อมีจุดร่วมกันของฝ่ายค้าน แม้นจะมีการแข่งขันกัน ก็เป็นการแข่งขันที่ยังต้องอยู่ในอุดมการณ์ที่อยู่ในค่ายความคิดเดียวกัน ก็คือสนับสนุนระบอบประชาธิปไตย เพราะฉะนั้นพรรคการเมืองในขณะนี้ อย่างพรรคกล้า ตอนแรกก็บอกว่ากลาง ๆ พอต่อมาก็บอกว่าสนับสนุนชูพล.อ.ประยุทธ์ เพราะว่าหวังจะไปแย่งคะแนนเสียงดึงจากที่เคยเชียร์พรรคประชาธิปัตย์ในเมือง หรือคนชั้นกลางในเมืองจารีตนิยม ก็แปลว่าตัวเองจากกลางก็ยกมือบอกแล้วว่าผมอยู่ค่ายนี้ ดังนั้น เพื่อไทยหรือก้าวไกลก็ต้องชัดว่าตัวเองสนับสนุนระบอบไหน เพราะว่าผู้สนับสนุนร่วมกัน ดิฉันเชื่อว่าสนับสนุนระบอบประชาธิปไตย (แบบสากล)

เมื่อกี้เราได้พูดแล้วว่าผู้บริหารพรรคต้องยึดกุมหลักการ สมมุติในการเลือกตั้งครั้งหน้าไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร แนวคิดอุดมการณ์มันก็จะทำให้มีการจับมือกันว่าจะเป็นรัฐบาลหรือเป็นฝ่ายค้าน แต่ถ้าสมมุติว่าพรรคเพื่อไทยบอกว่าผมผสมกับพลังประชารัฐก็ได้ ยกตัวอย่างนะ พรรคพลังประชารัฐที่ยังมีพล.อ.ประวิตรเป็นหัวหน้า ดิฉันว่ามันก็เป็นเรื่องทันทีสำหรับผู้สนับสนุน หรือพรรคก้าวไกลบอกว่าผสมกับประชาธิปัตย์ก็ได้ อย่างตอนนี้ก็มีเสียงคัดค้านโจมตีที่มีอดีตคนจากพรรคประชาธิปัตย์และจำนวนหนึ่งที่เป็นกปปส.แล้วก็ไม่ได้บอกว่าตัวเองคิดผิดคิดอะไร อันนี้ก็เริ่มมีเสียงค้ดค้านแล้ว

เพราะฉะนั้น ดิฉันมีความเห็นต่อทางพรรคสองพรรคนี้ว่า ในส่วนผู้สนับสนุนนั้น ประชาชนกองเชียร์เขาชัดเจนเรื่องระบอบ แล้วต้องการให้คิดว่าจะร่วมมือประสานงานในเวทีรัฐสภาอย่างไร ที่แล้วมาที่มีวิวาทะ ต่างคนต่างบอกว่าอีกคนแทงข้างหลัง ก็ต้องไปสำรวจ นั่นก็คือคุณจะวางระบบประสานงานในรัฐสภาอย่างไร

อันแรกเลยคือคุณชัดเจนว่าคุณจะเอาระบอบอะไร ดิฉันไม่ค่อยเห็นด้วยที่ว่า “สามัคคีคนส่วนใหญ่เพื่อไปจัดการคนส่วนน้อย” อันนั้นพูดแบบทั่วไปได้ แต่ขณะนี้มันต้องชัดเจนว่าคุณจะเอาระบอบอะไร? ทุกระบอบมีปัญหาคนส่วนน้อยหมด ตั้งแต่ขวาสุดจนซ้ายสุด แต่ปัญหาอยู่ว่าคุณจะเอาการเมืองการปกครองระบอบอะไร? (นี่เป็นเรื่องสำคัญที่สุด)

อันที่สองเรื่องระบบการทำงาน ระบบการทำงานในเวทีรัฐสภา ระบบการทำงานในการประสานกับมวลชนนอกรัฐสภา ระบบในเวทีรัฐสภาในระหว่างพรรคฝ่ายค้านด้วยกัน คุณจะทำอย่างไรไม่ให้มันเกิดปัญหาแบบที่แล้วมา ก็คือญัตติ กฎหมาย พระราชบัญญัติ หรืออะไรต่าง ๆ มันต้องเอาให้ชัดว่าอันไหนที่จะโหวตไปด้วยกัน อันไหนที่จะฟรีโหวต ต้องมีระบบในการประสานงานที่ดี เพราะว่ากองเชียร์สองฝ่ายจ้องแต่จะทะเลาะเบาะแว้งกันอย่างรุนแรง ถ้าคุณเป็นพรรคการเมือง คุณต้องมีระบบในการทำงาน มันไม่ใช่บุคคล แล้วถ้าผู้บริหาร หรือกระทั่งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร การเป็นส.ส.ก็มีบทบาท คิดจะเขียนอะไร พิมพ์อะไรโดยไม่ได้หยุดคิดให้ดีก่อน มีผลต่อกองเชียร์

เพราะฉะนั้นก็คือ ระหว่างสองพรรคต้องมีผู้ประสานงานที่ดี ระบอบการเมืองการปกครองต้องชัด และถ้าระบอบของคุณไม่ชัด คุณก็เอาคนที่เชื่อถือต่างระบอบมาอยู่ในพรรคได้มั้ย? ถ้าเป็นคนที่ยังสนับสนุนจารีตนิยมแล้วมาอยู่ในพรรคเดียวกัน คำถามว่ากองเชียร์ว่าไง? กองเชียร์งง! คุณอาจจะหวังว่ามีพวกจารีตนิยมมาสนับสนุนพรรคคุณมากขึ้น ถามว่าเป็นไปได้มั้ย? ดิฉันคิดว่ายาก คุณดูภาคใต้เป็นตัวอย่าง ถ้าได้ก็เป็นส่วนน้อย หรือคุณจะทิ้งผู้สนับสนุนหลัก

ผู้สนับสนุนหลักของพรรคฝ่ายค้านคือผู้รักประชาธิปไตย เอาการเมืองการปกครองในระบอบประชาธิปไตยที่เป็นแบบสากล แบบไทย ๆ ไม่เอา และถ้าคุณเอาแบบไทย ๆ (แบบจารีตนิยม) หรือคนที่สนับสนุนทุนผูกขาดเข้ามาร่วม อยากจะสามัคคีคนให้มาก มันก็อาจจะเกิดปัญหากันเองได้

เพราะฉะนั้น จุดร่วมมีมาก แต่จุดต่างก็อาจจะเป็นว่านโยบายแต่ละพรรค ดูในรูปแบบดูเหมือน “ก้าวไกล” จะวิ่งแรงกว่า อาจจะมีความสัมพันธ์กับการเมืองนอกรัฐสภามากกว่า “เพื่อไทย” หรือเปล่า? แต่ดิฉันก็คิดว่า “เพื่อไทย” ก็ไม่ได้ดูเบาการเมืองนอกเวทีรัฐสภา แต่ท่วงทำนองอาจจะไม่เหมือนกัน ท่วงทำนองของ “ก้าวไกล” กับท่วงทำนองของ “เพื่อไทย” อาจจะไม่เหมือนกันไม่เป็นไร แต่หลักการอุดมการณ์ใหญ่ควรเหมือนกัน และต้องให้ผู้สนับสนุนหลักมีความเชื่อมั่น พรรคไหนสร้างความเชื่อมั่นได้มากกว่า พรรคนั้นผู้สนับสนุนหลักก็ไม่หนีไปไหน

ในบรรดากลุ่มคนจารีตนิยมอำนาจนิยมจะมีส่วนหนึ่งที่เรียกว่าฝ่ายเสื้อเหลือง ฝ่ายสลิ่ม ตอนนี้มีสลิ่มเฟส 1 เฟส 2 ดิฉันก็ชักงงแล้วนะ แต่ว่าเอาเป็นว่า จริง ๆ ก็คือคนที่ใช้ฉายาสลิ่มก็คือไม่อยากใช้คำว่าเสื้อเหลือง ใช้คำว่าเสื้อหลากสี จริง ๆ กลุ่มคนเหล่านี้เป็นพวกจารีตนิยม แต่ความเป็นอำนาจนิยมอาจจะมีมากน้อยไม่เท่ากัน พูดง่าย ๆ ก็คือจารีตนิยมแต่บางคนอาจจะสนับสนุนเผด็จการ บางคนไม่สนับสนุน หรือว่าไม่เอาทักษิณ ไม่เอาเพื่อไทย แรงกว่า ให้เลือกในยุคก่อนให้เลือกระหว่างหนุนเผด็จการทหารกับพรรคเพื่อไทย เลือกหนุนเผด็จการทหาร แล้วบัดนี้คนเหล่านั้นอาจจะเปลี่ยนใจ แต่ต้องเข้าใจว่าความเป็นจารีตนิยมอำนาจนิยมที่เป็นพื้นฐานยังดำรงอยู่ เพียงแต่ว่าปรากฏการณ์ของความล้มเหลว ความไม่สามารถของรัฐบาลนี้ก็อาจจะทำให้คนส่วนหนึ่งเปลี่ยน

เพราะฉะนั้น ดิฉันจึงต้องการให้พรรคฝ่ายค้านซึ่งเป็นพลังสำคัญในการต่อสู้ของประชาชนด้วยส่วนหนึ่ง ไม่ใช่แต่เพียงนอกรัฐสภาอย่างเดียว ได้ตระหนักว่าปัญหาระบอบการเมืองการปกครองต้องชัดเจน ปัญหาอุดมการณ์ต้องชัดเจน ไม่ให้คลุมเครือ แล้วต้องเข้าใจว่ามวลชนเขาไปแล้ว การเมืองการปกครองเอาแบบไหน อุดมการณ์เอาแบบไหน เขาชัดเจนแล้ว แล้วก็คนที่เปลี่ยนใจมาเห็นด้วยก็อาจจะมีมากขึ้น ซึ่งนี่เป็นเรื่องระยะยาว เพราะฉะนั้นการสร้างผลงาน การสร้างความเข้าใจที่ดีกับประชาชน ดิฉันคิดว่าเป็นเรื่องที่ดี มีทัศนะมวลชน มีขีดความสามารถในการทำงานในเวทีรัฐสภา รวมทั้งถ้ามีโอกาสได้เป็นรัฐบาล แต่ว่าเหนือกว่าสิ่งเหล่านี้ เหนือว่าความสามารถก็คือปัญหาหลักการ ถ้าคุณยึดกุมหลักการไม่ได้ ดิฉันเชื่อว่าประชาชนก็จะทิ้ง!

หลักการการเมืองการปกครองคุณต้องเอาให้ชัดว่าคุณเอาระบอบไหน? แล้วคุณไม่เอาแนวคิดจารีตนิยม ไม่สนับสนุนรัฐประหาร ไม่สนับสนุนอำนาจนิยม อย่างเช่น ส.ว. (แต่งตั้ง) สมมุติคนที่เป็นอดีตส.ว. (แต่งตั้ง) แล้วเข้ามามีบทบาทในพรรคการเมือง นี่ดิฉันยกตัวอย่างนะ อาจจะไม่มีก็ได้ ถามว่ามวลชนบางคนก็รับไม่ได้ เพราะฉะนั้นดิฉันก็เตือนเอาไว้ว่า อยู่ฝ่ายประชาชนนั้นละเอียดอ่อน ประชาชนจับตาดู ขอให้ยึดกุมหลักการให้ได้ ท่วงทำนองในการสามัคคีคนที่เห็นแตกต่าง ก็ต้องเป็นคนที่เห็นแตกต่างในรายละเอียด แต่อยู่บนหลักการระบอบและแนวคิดเดียวกัน ไม่ใช่ไปใช้ท่วงทำนองสามัคคีกับคนที่มีอุดมการณ์ต่างกัน แต่ทีเวลาอุดมการณ์เดียวกัน ซัดกันไม่เลี้ยงเลย ซัดกันรุนแรง

เพราะฉะนั้น ท่วงทำนองสามัคคีก็ต้องใช้ให้ถูก แล้วก็ท่วงทำนองในคำว่า “แยกมิตร แยกศัตรู” มีหลายคนในพรรคการเมืองนั้นไม่มีมิตรแท้ศัตรูถาวร แต่ดิฉันบอกได้ว่าพรรคการเมืองที่เป็นพรรคการเมืองของประชาชนที่ต่อสู้ให้ได้ความยุติธรรมและระบอบประชาธิปไตยจริง ประชาชนนะ ต้องเข้าใจ คุณจะบอกว่าคุณไม่มีมิตรแท้ ไม่มีศัตรูถาวร แต่ประชาชนไม่ใช่! ประชาชนมีมิตรและก็มีศัตรูถาวร นอกจากว่าศัตรูตัวนั้นมีการเปลี่ยนแปลงจนกระทั่งเป็นที่ยอมรับได้ ไม่ใช่เปลี่ยนแปลงพอเป็นพิธีกรรม

ศัตรูถาวรคืออะไร? ก็คือศัตรูฝ่ายที่เป็นปฏิปักษ์กับฝ่ายก้าวหน้า ฝ่ายที่เป็นปฏิปักษ์กับการที่จะทำให้ระบอบการเมืองการปกครองประชาชนมีอำนาจแท้จริง ถ้าคุณเป็นปฏิปักษ์ คุณนั่นแหละเป็นศัตรูถาวร เพราะฉะนั้นไม่มีคำว่าชั่วคราว เพราะการต่อสู้ของประชาชนนั้นมันไม่ใช่รอบของการเลือกตั้ง แต่มันเป็นการต่อสู้มายาวนานแล้ว กี่ศพที่ต้องเสียเพื่อการต่อสู้ กี่ครอบครัวที่ต้องทุกข์ระทม ไม่ว่าจะคนติดคุก มันไม่ใช่เรื่องของรอบของการเลือกตั้งแล้วใครจะมาเป็นรัฐบาล ถ้าคิดแบบนั้น ก็คืออาจจะจับมือกันเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ฝ่ายประชาชนไม่ใช่นะ!

เพราะฉะนั้น พรรคการเมืองที่เลือกอยู่ฝ่ายประชาธิปไตย แล้วก็อยู่ฝ่ายประชาชนขอให้เข้าใจชัดเจนว่าประชาชนนั้นชัด แต่พรรคการเมืองขอให้ชัดในหลักการ และมีท่วงทำนองต่อมิตร ต่อศัตรู ให้ถูกต้องค่ะ.

#ธิดาถาวรเศรษฐ

#UDDnews #ยูดีดีนิวส์