“เบนจา” โพสต์ อากาศเย็นแบบนี้ย้อนนึกถึงตอนอยู่ในเรือนจำ
รู้ถึงการหนาวเหน็บถึงกระดูกเป็นอย่างไร
วานนี้ (18 ธ.ค. 2565) เบนจา อะปัญ
นักเคลื่อนไหวทางการเมือง กลุ่มแนวร่วมธรรมศาสตร์และการชุมนุม และเป็นผู้ต้องหาในคดี
ม.112 ถึง 7 คดี “เบนจา” ถูกจับกุมเมื่อวันที่ 7 ต.ค. 2564
และไม่ได้รับการประกันตัวเนื่องจากผิดเงื่อนไขในการประกันตัวจากการได้รับการประกันตัวก่อนหน้า
จึงถูกนำตัวเข้าคุมขัง ณ ทัณฑสถานหญิงกลาง
ซึ่งต่อมาได้รับการประกันตัวและปล่อยตัวชั่วคราวเมื่อวันที่ 14 ม.ค. 2565
ในช่วงเวลา 2 วันที่ผ่านมา อากาศในกรุงเทพฯ
เย็นลงอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ “เบนจา” นึกถึงตอนที่เธอถูกคุมขังอยู่ในเรือนจำ
และได้โพสต์ข้อความว่า
อากาศหนาวเย็นมาก ๆ แบบนี้
บจ.นึกถึงตอนอยู่ในเรือนจำค่ะ
ในเรือนจำนั้นมีเสื้อกันหนาวขายค่ะ
ส่วนถ้าใครไม่มีเงินซื้อใส่เองก็สามารถขอของบริจาคได้ คุณภาพไม่ได้ดีอะไรนัก
เสื้อกันหนาวในเรือนจำนั้นเป็นเสื้อกันหนาวแบบสวมบาง ๆ ไม่ได้หนามากมายอะไร
ไม่มีแบบที่เป็นแจ็คเก็ตหนา ๆ ให้เราได้ใส่แบบตอนมีชีวิตอยู่ข้างนอกหรอก อยู่ในนั้นเราเลือกอะไรมากไม่ได้กับชีวิต
ชุดนอนในเรือนจำเป็นกางเกงขาสั้น
พื้นกระเบื้องในเรือนนอนก็หนาวเย็นยะเยือก ส่วนพวกเราแต่ละคนมีเพียงผ้าห่มคนละสามผืนที่ต้องจัดสรรเอาเองว่าจะใช้งานอย่างไรให้ตอบโจทย์ตัวเองมากที่สุด
หากใช้หนุนหัวอาจจะต้องทนหนาว หากไม่อยากทนหนาว อาจจะต้องนอนแบบไม่มีอะไรหนุน
หากใช้ปูพื้นรองนอนอาจจะห่มผ้าได้น้อยลง
เวลาถูกเบิกตัวไปที่ศาลในช่วงอากาศหนาว
เราไม่สามารถเอาเสื้อกันหนาวของเราที่มีออกไปได้ แต่ต้องขอเสื้อแขนยาวจากผู้คุม
ซึ่งเราจะไม่เรียกสิ่งนั้นว่าเสื้อกันหนาว เพราะมันไม่ได้ช่วยกันหนาวอะไรเลยจริง ๆ
เสื้อกันหนาวในเรือนจำที่ว่าบางแล้ว
เสื้อแขนยาวออกศาลนั้นมันบางกว่าเสื้อกันหนาวในเรือนจำเสียอีก
ครั้งหนึ่งเราเคยต้องออกไปศาลในช่วงเวลาอากาศหนาวแบบนี้เพียงลำพัง
เราขอเสื้อแขนยาวสีฟ้านั้นจากเขา แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย เรายังคงหนาว หนาวมาก ๆ
แต่เราไม่สามารถช่วยเหลืออะไรตัวเองได้มากไปกว่านี้แล้ว
ช่วงเวลาที่ต้องรออยู่ใต้ถุนศาลนั้นแสนทรมานนัก มันไม่มีเพื่อน ไม่มีโทรทัศน์
ไม่มีหนังสือ ไม่มีอะไรเลย นอกจากซี่กรงตรงหน้า ลมหนาว
และเพียงตัวเราที่นอนขดตัวอยู่บนเก้าอี้ นอนขดตัวและกอดตัวเอง
มองดูเจ้าหน้าที่ใช้ชีวิต และฟังเสียงอิสรภาพจากข้างนอกลอดผ่านกำแพงสูงเข้ามา
ตอนนั้นเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ทำให้เราได้รู้ว่าการหนาวเหน็บถึงกระดูกเป็นอย่างไร
แท้จริงแล้วชีวิตปกติของมนุษย์เราไม่ได้มีอิสรภาพอย่างเต็มที่ขนาดนั้นหรอก เราต่างถูกข้อจำกัดครอบหัวเราอยู่เต็มไปหมด มีทั้งที่มองเห็นและมองไม่เห็น แต่เมื่อต้องมีสถานะที่ถูกควบคุมอิสรภาพอยู่ในเรือนจำ มันทำให้ความรู้สึกของการถูกย่ำยีความเป็นมนุษย์นั้นแจ่มชัดมากยิ่งขึ้น แม้กระทั่งจะปกป้องตัวเองจากความหนาว ยังทำอะไรมากไม่ได้เลย
ณ
เวลานั้นความอบอุ่นที่เราพอจะหาให้ตัวเองได้ คือการกอดตัวเองเท่านั้นเลยจริง ๆ
จากโพสต์ของ "เบนจา" ครั้งนี้
แน่นอนว่าเธออยากให้คนในสังคมรับทราบว่ายังมีผู้ต้องขังทางการเมืองอีกหลายคนที่กำลังเผชิญชะตากรรม
ซึ่งนอกจากจะยังไม่ได้รับการประกันตัวแล้ว
ยังต้องต่อสู้กับชีวิตความเป็นอยู่ในเรือนจำเมื่อความหนาวเหน็บมาเยือนแล้ว
#UDDnews #ยูดีดีนิวส์
