ธิดา ถาวรเศรษฐ : ท่าทีพรรคการเมืองในกระบวนการต่อสู้เพื่อประชาธิปไตย

ธิดา ถาวรเศรษฐ : ท่าทีพรรคการเมืองในกระบวนการต่อสู้เพื่อประชาธิปไตย

 

วานนี้ (21 มิ.ย. 64) อ.ธิดา ถาวรเศรษฐ ได้กลับมาพบกับทุกท่านผ่านการทำเฟซบุ๊กไลฟ์อีกครั้งหนึ่ง โดย อ.ธิดา ได้กล่าวว่า สัปดาห์ที่ผ่านมาได้ทำเฟซบุ๊กไลฟ์ครั้งเดียว แต่ก็มีบทความที่ 101 world มาสัมภาษณ์เอาไว้ยาวมาก แต่เขาเอาคลิปไปใช้เพียงนิดหน่อย ดิฉันก็เสียดายเนื้อหา จึงอยากจะบอกแฟนเพจและพี่น้องประชาชนว่า ทีมงานได้นำบทสัมภาษณ์มาลงที่เพจ อ.ธิดา ถาวรเศรษฐ และเพจยูดีดีนิวส์ ซึ่งมีทั้งหมด 6 ตอน โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ 6 นี้ไม่ควรพลาดเลย

 

ดิฉันอยากให้ติดตามไปดูนะคะว่าเนื้อหาที่สัมภาษณ์และดิฉันตอบไปอย่างเป็นธรรมชาติน่าจะเป็นประโยชน์ เป็นการสะท้อนปัญหาที่เกิดขึ้นของปี 53 จนถึงปัจจุบัน และโยงไปถึงอนุสาวรีย์ประชาธิปไตย โยงไปถึงคณะราษฎร ว่าประชาชนที่อยู่ในกระบวนการการต่อสู้เพื่อให้ได้ระบอบประชาธิปไตยนั้นยังเป็นฝ่ายถูกกระทำมาเป็นลำดับ

 

การได้เป็นรัฐบาลชั่วคราว ไม่ว่าจะเป็นยุคหลังคณะราษฎร 2475 หรือยุคที่มีการเลือกตั้งเต็มที่ 100% มีเวลาสั้นมาก พร้อมกันนั้นก็มียักษ์หลายตัวถือกระบองเอาไว้ตี คืออย่าเผลอตรงไหนโดนเล่นงานตลอด มาจนกระทั่งถึงปัจจุบัน กลุ่มประชาชน ผู้คน พรรคการเมือง ที่ยังอยู่ในกระบวนการต่อสู้เพื่อระบอบประชาธิปไตย ยังอยู่ในฐานะเป็นฝ่ายถูกกระทำจากชนชั้นนำเดิม อนุรักษ์นิยม ซึ่งสร้างเครือข่ายถักทออยู่ในองค์กร อยู่ในระบบราชการ อยู่ในธุรกิจ

 

คือทั้งหมด กระบวนการอะไรที่ไม่ยึดโยงกับประชาชนก็จะอยู่ในเครือข่ายของระบอบอำมาตย์ หรือคณาธิปไตย หรือชนชั้นนำอนุรักษ์นิยมเกือบทั้งหมดทั้งสิ้น เพราะฉะนั้นก็ฝากให้ได้มีโอกาสได้ไปอ่านด้วยนะคะ

 

สำหรับเฟซบุ๊กไลฟ์ยอดการชมก็ลดลง ด้านหนึ่งก็เป็นนโยบายของเฟซบุ๊กที่จะจำกัดวงของการมองเห็นให้อยู่เฉพาะกลุ่มมากขึ้น ไม่ใช่เป็นสาธารณะแบบเดิม ดิฉันก็ฝากให้กดแชร์ กดติดตามให้มากขึ้นนะคะ เพื่อให้เพื่อนเราได้มองเห็นมากขึ้น รวมทั้งฝากยูดีดีนิวส์ด้วย

 

สำหรับวันนี้ประเด็นที่ดิฉันจะพูดคือ

 

“ท่าทีพรรคการเมืองในกระบวนการต่อสู้เพื่อประชาธิปไตย”

 

เราจะเห็นวิวาทะของคนในฝ่ายพรรคการเมือง ติ่งส้ม, ติ่งแดง รวมทั้งคนดูเป็นจำนวนมาก ดิฉันอยากจะเรียกรวม ๆ กันว่า ในช่วงระยะเวลานี้มันเป็นช่วงเวลาของกระบวนการต่อสู้เพื่อให้ได้ระบอบประชาธิปไตยที่อำนาจเป็นของประชาชนอย่างแท้จริง นับจาก 24 มิถุนายน 2475 ซึ่งนี่เป็นวาระช่วงเดือนแห่งการรำลึกด้วย

 

กระบวนการต่อสู้เพื่อให้ได้ระบอบประชาธิปไตยที่อำนาจเป็นของประชาชนจริงตามชื่อของระบอบประชาธิปไตยนั้น มันไม่ใช่อยู่แต่ในนาม ไม่ใช่โรงลิเก ยังเป็นกระบวนการเดียวกันมาตลอด

 

ทีนี้เมื่อเกิดพรรคการเมืองขึ้น ในยามมีรัฐประหารพรรคการเมืองเท่ากับถูกยุบไปโดยปริยาย แล้วหลังรัฐประหารก็มีการเขียนรัฐธรรมนูญใหม่ พรรคการเมืองก็มาเข้าโรงเวทีรัฐสภากันเป็นลำดับ เมื่อมีรัฐประหารใหม่ก็ล้มไปใหม่ แล้วก็มาทำรัฐธรรมนูญใหม่ พรรคการเมืองก็โดดเข้ามาใหม่ แต่ว่าทั้งพรรคการเมืองและประชาชนล้วนยังเป็นฝ่ายถูกกระทำดังเช่นปัจจุบันนี้

 

ส่วนคณะรัฐประหารบางทีก็ตั้งพรรคของตัวเอง ไปรอดบ้าง ไม่รอดบ้าง บางทีก็ใช้พรรคเก่าแก่ พรรคที่อยู่ฝ่ายอนุรักษ์นิยม แล้วก็อีกกระบวนการหนึ่งก็คือใช้วุฒิสมาชิก ซึ่งผู้แต่งตั้งก็จะเป็นคณะรัฐประหาร ทำให้ดูเหมือนบ้านเมืองเงียบสงบไปพักหนึ่ง แต่ทั้งหมดยังเป็นการต่อสู้ทั้งในเชิงความคิด, ทั้งในเชิงองค์กร, ทั้งในส่วนของพรรคการเมืองและในส่วนของประชาชน

 

มา ณ บัดนี้ก็ยังเป็นเพลงเดิม นั่นก็คือ มีการสืบทอดอำนาจ มีรัฐธรรมนูญที่เลวร้ายที่สุด มีวุฒิสมาชิกซึ่งที่มาและอำนาจแย่มาก ๆ อย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน คนที่มาเป็นสมาชิกแล้วยังมาตั้งคำถามได้ว่า ส.ว.ผิดตรงไหน เขาเข้ามาตามรัฐธรรมนูญ ดิฉันว่ามันสุด ๆ เลย ถ้าเป็นภาษาชาวบ้านก็ต้องเรียกว่า ท่านทำเป็นไร้เดียงสาอยู่บนภาษีของประชาชน แล้วก็ทำตามอำเภอใจเพื่อรักษาอำนาจ เพื่อรักษาผลประโยชน์ของท่านและกลุ่มท่านเองได้อย่างน่าอนาถใจที่สุดโดยไม่เกรงใจประชาชนเลย อันนี้ในส่วนของวุฒิสมาชิกที่ออกมาตอบโต้ความพยายามในการแก้ไขรัฐธรรมนูญและกระบวนการของประชาชนที่พยายามให้มีการเขียนรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ ไม่ใช่มรดกจากคณะรัฐประหารและการสืบทอดอำนาจ

 

ดิฉันอยากจะมาพูดถึงเรื่องของพรรคการเมือง

 

เมื่อพรรคการเมืองถูกกำหนดจากคณะรัฐประหารว่า โอเค ตีระฆังแล้ว ตอนนี้มาได้แล้ว แต่ต้องมาตามกติกาของฉันนะ ที่ฉันบังคับ 1-2-3-4-5 และรวมทั้งครั้งที่แล้วก็ปล้นเสียงเขาไปเฉย ๆ อย่างน่าอายมากสำหรับ กกต.นะ (ดิฉันต้องขอพูดอย่างนั้นนะ) เพราะว่าวิทยาศาสตร์หนึ่ง คณิตศาสตร์หนึ่ง คุณโกงไม่ได้ แต่ประเทศไทยทำได้ และก็รัฐธรรมนูญของคุณเองกับกฎหมายประกอบรัฐธรรมนูญเองก็ผิดไม่ได้ แต่คุณทำได้ก็แล้วกัน

 

เมื่อเขาเคาะระฆังให้เข้ามา พรรคการเมืองก็พากันวิ่งเข้ามา มันเป็นเรื่องที่เราเคยพูดว่าในการต่อสู้เวทีรัฐสภากับเวทีประชาชนก็จำเป็นต้องใช้ทั้ง 2 เวที เพราะว่าเราสู้ “สันติวิธี” แต่ดังที่ดิฉันได้บอกว่าการสู้ “สันติวิธี” ถ้าการต่อสู้สันติวิธีนั้นสร้างความเสียหาย ความพ่ายแพ้ให้กับประชาชนซ้ำแล้วซ้ำอีก เราไม่รู้อนาคตประชาชนจะคิดอย่างไร แต่ถ้าเวทีสันติวิธียังเป็นเวทีที่มีอนาคต ไม่ใช่อนาคตของคนนะ แต่เป็นอนาคตของประเทศ ดิฉันอยากจะบอกว่าเราก็ต้องพยายามรักษาเวทีสันติวิธีนี้ให้มากที่สุด นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ในทัศนะของดิฉัน เพราะเราไม่ต้องการการสูญเสีย แต่ว่าอนาคตดิฉันไม่รู้ อยากให้กลับไปอ่านตอนที่ 6 ที่ดิฉันพูดเรื่องของอนุสาวรีย์ประชาธิปไตยกับการต่อสู้ของประชาชน ดิฉันพูดในเรื่องของ “สันติวิธี” มากสักหน่อย แต่ในวันนี้ดิฉันจะพูดเรื่องของพรรคการเมือง

 

เขาเคาะระฆัง แล้วกติกาเขาก็เขียนให้มา ดิฉันอยากจะพูดว่าพรรคการเมืองในเวทีรัฐสภาเข้ามาด้วยกติกาที่ไม่ใช่กติกาของระบอบประชาธิปไตย คณะกรรมการก็ไม่ใช่คณะกรรมการในระบอบประชาธิปไตย เขาเคาะระฆังให้เข้ามา เมื่อเข้ามาก็ไม่ว่ากัน ก็ต้องไปตามนั้น อย่างน้อยมีเวทีรัฐสภาก็ยังมีเสียงในการตรวจสอบรัฐบาล ยังมีเสียงในการพูดที่เขาให้ความรู้กับประชาชน ในท่ามกลางที่ประชาชนไม่สามารถเปลี่ยนแปลงประเทศโดยที่ให้กำจัดขบวนการของการสืบทอดอำนาจได้ การมีเวทีรัฐสภาและมีพรรคการเมืองฝ่ายประชาธิปไตยอยู่ อย่างไรก็เป็นคุณูปการของประชาชน

 

แต่ถามว่าประชาชนจะหวังว่าเวทีรัฐสภาเป็นเวทีเดียวในการเปลี่ยนแปลงประเทศนี้ให้ได้เป้าหมายระบอบประชาธิปไตยที่แท้จริง ดิฉันอยากจะบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้! แต่ว่าเป็นส่วนสำคัญของการต่อสู้ และอยู่ที่จิตสำนึกของพรรคการเมืองนั้นด้วย

 

เป้าหมายของการต่อสู้เพื่อเปลี่ยนแปลงประเทศให้เป็นระบอบประชาธิปไตยเป็นเป้าหมายของนักต่อสู้ แต่ดิฉันไม่แน่ใจว่าเป้าหมายนี้จะเป็นเป้าหมายอันเดียวกันของพรรคการเมืองหรือเปล่า?

 

พรรคการเมืองที่ยินดีเข้ามาอยู่ในเวทีรัฐสภาจำนวนมาก เป้าหมายมีอย่างเดียวก็คือชนะเลือกตั้งแล้วได้มีบทบาทในเวทีรัฐสภา พอเวลาเขาทำรัฐประหารก็หยุดไป เวลาเขาเคาะระฆัง (ไม่อยากจะใช้คำว่าเคาะจานข้าว) เคาะจานข้าวก็ได้ บอกโอเค มาได้แล้ว ก็พากันมา แล้วพากันเข้ามาแย่งชิงเพื่อที่จะให้ได้เสียงส.ส.มากที่สุด หรือได้มีโอกาสเป็นรัฐบาล (อันนี้ไม่ได้เป็นความผิดนะ)

 

ดังนั้น ไม่ใช่พรรคการเมืองในเวทีรัฐสภานี้ที่จะมีเป้าหมายเพื่อให้ประเทศนี้เปลี่ยนเป็นระบอบประชาธิปไตย แต่ว่าพรรคการเมืองที่บอกว่าอยู่ในฝ่ายประชาธิปไตยมันต้องตระหนักว่าตราบเท่าที่ประเทศนี้ยังไม่สามารถเปลี่ยนแปลงให้มีระบอบประชาธิปไตยที่แท้จริงได้ ต่อให้คุณชนะ คุณก็อยู่ไม่ได้ อันนี้เป็นบทเรียนที่น่าจะต้องจำได้ เพราะทุกครั้งที่ได้รับชัยชนะคุณก็โดนรัฐประหารได้!

 

ดิฉันจึงขอเชิญชวนตั้งแต่ต้นมานานแล้วว่า พรรคการเมืองที่อยู่ในฝ่ายประชาธิปไตย ผลประโยชน์ของพรรค ผลประโยชน์ประเทศชาติ ผลประโยชน์ของส.ส. ในระบอบประชาธิปไตยมันควรจะเป็นอันเดียวกัน และควรจะชัดเจนว่าถ้าคุณอยู่ในขบวนการที่เป้าหมายเพื่อให้ได้ระบอบประชาธิปไตยจริงแบบอารยประเทศ พรรคของคุณก็จะแข็งแรงมั่นคง จะมีการต่อสู้แบบแฟร์เพล ตรงไปตรงมา ขึ้นอยู่กับความนิยมของประชาชนแบบอารยประเทศ ถ้าเข้าใจตรงนี้ เราจะเอามาตรฐานของอารยประเทศ หรือจะเอามาตรฐานของ อนารยประเทศ คุณจะเอามาตรฐานของพม่า หรือคุณจะเอามาตรฐานของประเทศตะวันตก หรือคุณอาจจะบอกว่าเราคล้ายกับพม่า งั้นก็เอามาตรฐานแบบพม่าซิ ยังไงมันก็ยังดีกว่าพม่า? อะไรประมาณนั้น อันนี้ก็แล้วแต่จะคิด

 

แต่ว่าในฝ่ายของประชาชนที่ผ่านมาต่อสู้มายาวนานตั้งแต่ ร.ศ.130 ก็นับเป็นร้อยปีแล้ว มาจนกระทั่งถึง ณ บัดนี้ ทุกคนรู้ว่าเป้าหมายของประเทศในการเปลี่ยนแปลงให้เป็นระบอบประชาธิปไตยนั้น มันผ่านการต่อสู้ยาวนาน และผู้ที่ต้องการเปลี่ยนแปลงประเทศแบบนี้ ล้วนเป็นฝ่ายถูกกระทำมาเป็นลำดับ ถูกฆ่า ถูกคุมขัง ถูกอุ้มหาย ถูกจับกุมคุมขังข้อหาอะไรต่าง ๆ ถูกข่มขู่คุกคามมาเป็นลำดับจนกระทั่ง ณ บัดนี้

 

ดังนั้น ถ้าพรรคการเมืองมีเป้าหมายเพียงเพื่อที่ว่าตัวเองได้รับชัยชนะในการเลือกตั้ง ไม่สนใจว่าจะมีเป้าหมายในการที่จะเปลี่ยนแปลงประเทศจริง ก็จะเน้นการแข่งขัน เน้นการเอาชนะของพรรคตัวเองเป็นหลัก ยกตัวอย่างเช่น มาในขณะนี้ทำไมจะต้องมาทะเลากันด้วยเรื่องบัตรเลือกตั้งในพรรคฝ่ายประชาธิปไตยด้วยกัน เพราะว่าถ้าคุณมีท่าทีต่อเป้าหมายการเปลี่ยนแปลงประเทศให้มีระบอบประชาธิปไตย สามารถที่จะเดินไปให้ถึงเป้าหมายได้จริง ๆ คุณเดินคนเดียวไม่ได้ คุณต้องเดินด้วยกันกับคนที่อาจจะมีความคิดเห็นแตกต่าง พรรคการเมืองก็ไม่ใช่พรรคเดียว กลุ่มประชาชนอีก

 

ถ้าสวมหัวใจของการร่วมขบวนการ กระบวนการในการต่อสู้ ใจมันจะใหญ่ ใจมันจะกว้าง ถ้าใช้ภาษาของนักต่อสู้รุ่นเก่าก็คือ “แสวงจุดร่วม สงวนจุดต่าง” การแข่งขันเพื่อให้ได้รับชัยชนะของพรรคตัวเองไม่ควรจะยิ่งใหญ่ไปกว่าเป้าหมายในการที่ทำให้ประเทศบรรลุเป้าหมาย ให้ได้ระบอบประชาธิปไตย ในทัศนะของอาจารย์นะ ซึ่งอาจจะบอกว่า คุณไม่ใช่นักการเมือง คุณไม่ใช่พรรคการเมือง แต่ดิฉันถือว่าทุกคนเป็นมิตร ดิฉันไม่เคยโจมตีพรรคการเมืองอย่างสาดเสียเทเสีย เราอาจจะไม่เห็นด้วย เราก็แสดงความคิดเห็นของเราในส่วนที่เราไม่เห็นด้วย แต่เราก็ “แสวงจุดร่วม สงวนจุดต่าง” ก็คือ ขบวนนี้มันต้องเดินไปด้วยกันให้มาก ลำพังพรรคเดียว ลำพังคณะบุคคลไม่กี่คน คุณจะสู้กับฝ่ายอนุรักษ์นิยมได้หรือ มันเป็นไปไม่ได้

 

แต่แน่นอน เป้าหมายต้องชัด ก็คือ เปลี่ยนระบอบปัจจุบันให้เป็นระบอบประชาธิปไตยที่อำนาจเป็นของประชาชน ไม่ใช่คน ๆ เดียว ไม่ใช่คณะบุคคล ไม่ใช่กลุ่มบุคคล แต่ต้องเป็นอำนาจเป็นของประชาชนทั้งประเทศ

 

ดิฉันมีการพูดถึงประวัติศาสตร์ของแต่ละคน ทุกคนมีประวัติศาสตร์ ดิฉันไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองยิ่งใหญ่กว่าใครถึงแม้จะผ่านเวทีการต่อสู้มามาก อาจจะเป็นการต่อสู้ที่ไม่ฉลาดเลยก็ได้ แต่การแน่วแน่ของการเดินอยู่บนถนนสายนี้ต่างหากเป็นสิ่งที่พวกเราทุกคนก็จะต้องเข้าใจกันและให้เกียรติซึ่งกันและกัน เราผ่านเวทีนปช. เราเจอมาเยอะ และคนของนปช.ก็ไปอยู่พรรคการเมือง บางคนอยู่นปช.แต่ไม่ได้คิดแบบนักต่อสู้ คิดแบบนักการเมือง ตอนนี้เราจะบอกนักการเมืองทั้งหลายให้มาคิดแบบนักต่อสู้ ดิฉันรู้ว่ามันยาก!

 

ดิฉันบอกได้เลยว่าชัยชนะของพรรคการเมืองในการแข่งขันกันนั้นไม่มีหลักประกันอะไร แม้กระทั่งกับพรรคการเมืองนั้นที่จะได้เติบโต และมันไม่มีหลักประกันสำหรับประเทศชาติด้วย

 

ดังนั้น ขอร้อง วิงวอน ให้พรรคการเมืองทั้งหลายหันมามองว่า การเติบโตของพรรคการเมืองของตัวเองนั้น คุณจะเติบโตในระบอบแบบนี้ไม่ได้ คุณต้องออกจากระบอบนี้ แล้วคุณจะออกจากระบอบนี้คนเดียวก็ไม่ได้ มันต้องอาศัยนกฝูงใหญ่บินขึ้นไปพร้อมกันทั้งหมด

 

เพราะฉะนั้น “ท่าที” ประชาชนก็ต้องดูว่าเป้าหมายของพรรคการเมืองที่ทำนั้น ทำเพื่อให้พรรคใหญ่ หรือทำเพื่อให้กระบวนการต่อสู้เพื่อระบอบประชาธิปไตยได้รับชัยชนะ พรรคการเมืองที่ร่วมรัฐบาลขณะนี้ดิฉันบอกได้เลยว่าเขาต้องการให้พรรคเขาใหญ่อย่างเดียว อย่างพปชร. พอตอนนี้เขาก็ต้องปรับเปลี่ยนแล้ว เพราะเขารู้สึกว่าเขาสามารถล่าส.ส.เขตเข้ามารวมอยู่ได้มากมาย อันนี้เขาก็เปลี่ยนจากระบบบัตรสองใบมาเป็นใบเดียว คือเดิมคิดว่าจะมาทำลายพรรคเพื่อไทย แต่พอมาตอนนี้รู้สึกว่าจะมาเป็นอุปสรรค เพราะพรรคตัวเองก็จะใหญ่ขึ้น

 

แต่ไม่ว่าจะเป็นระบบแบบไหนก็ตาม มันมีข้อดีและข้ออ่อนทั้งสิ้น เพราะฉะนั้นท่าทีของพรรคการเมืองนั้น จะสร้างพรรคให้เข้มแข็งเติบใหญ่ต้องทำด้านบวก ถ้าจะทำด้านลบต้องทำด้านลบกับฝ่ายปฏิปักษ์ ไม่ควรจะใช้ท่วงทำนองของการเล่นงานพรรคฝ่ายประชาธิปไตยด้วยกันแบบที่กระทำต่อปฏิปักษ์

 

ท่าทีของพรรคการเมืองในฝ่ายประชาธิปไตยด้วยกัน

 

ประการแรก ต้องคำนึงถึงเป้าหมายของการต่อสู้ว่า ระบอบประชาธิปไตยที่แท้จริงเท่านั้นจึงจะเป็นหลักประกันให้พรรคของฝ่ายประชาธิปไตยเติบใหญ่ได้ ต้องร่วมกันต่อสู้

 

ประการที่สอง ในการต่อสู้เพื่อเปลี่ยนแปลงนั้น ในความเป็นจริงคุณต้องรักษากระบวนและทำให้กระบวนทั้งหมดเติบใหญ่

 

ประการที่สาม การแข่งขันต้องเป็นการแข่งขันในกลุ่มพวกเดียวกันในเชิงบวก คุณจะไปใช้ท่าทีท่วงทำนองในการประณามหยามเหยียดคนในฝ่ายเดียวกัน คุณอาจจะคิดว่าดีสำหรับคุณ แต่มันไม่แน่นะ แล้วถ้าถามว่าสำหรับส่วนรวมทั้งหมดดีมั้ย? ยิ่งไม่ดีใหญ่เลย

 

ดิฉันก็คิดว่าท่าทีของพรรคการเมืองในกระบวนการต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยนั้น ควรจะเป็นท่าทีของพรรคการเมืองในฝ่ายประชาธิปไตยที่ขณะนี้รู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูกกระทำทั้งหมด เพราะฉะนั้นการกระทำต่อกันจึงเป็นการกระทำที่จะต้องให้เกียรติในความแตกต่าง แล้วใช้ท่าทีท่วงทำนองซึ่งสามารถรักษาขบวนใหญ่นี้ได้

 

สำหรับบัตรสองใบแบบ 40 หรือบัตรสองใบแบบของเยอรมัน บัตรสองใบแบบเยอรมันก็มีข้อดี แต่ก็มีข้ออ่อนอยู่เยอะ ดิฉันก็เคยคำนวณแล้วว่ามันมีปัญหา ของเยอรมัน 1) เขาเป็นสหพันธรัฐ 2) เขาตัดพรรคเล็กเลยนะถ้าเสียงไม่ถึง 5% เขาไม่เอามาคิด ซึ่งมันก็ไม่ได้ แล้วในบ้านเราดิฉันเคยคำนวณแล้วว่าเมื่อครั้งที่พรรคพลังชลได้คะแนนความนิยม 0.55% แต่ได้ส.ส.เขต 6 คน ก็ได้ส.ส.เข้ามาทั้งหมด ถ้าคิดแบบ 0.55% ยังได้ ส.ส. 6 คน แล้วถ้า 100% จะได้เท่าไหร่ มันก็เป็นประมาณพันกว่าคน อย่างนี้เป็นต้น คือมันมีสิ่งที่เรียกว่า Overhang Mandate แต่ที่พูดทั้งนี้ไม่ได้หมายความว่าแบบเยอรมันแบบนี้ไม่ดีนะคะ มันก็มีจุดอ่อนซึ่งยังต้องใช้เวลา เพราะฉะนั้นยังไม่จำเป็นที่จะต้องมาทะเลาะกันด้วยเรื่องนี้

 

สิ่งที่จำเป็นมากกว่าก็คือ ทำอย่างไรเราจะสามารถกำจัดบทบาทส.ว.ในการเลือกนายกรัฐมนตรี ทำอย่างไรเราถึงจะสามารถเขียนรัฐธรรมนูญใหม่ทั้งฉบับ คือตอนในสภา ให้มาเขียนรัฐธรรมนูญใหม่ในสภา อาจจะเว้น หมวด 1 หมวด 2 แต่ถ้าให้ สสร. ร่างทั้งฉบับ (ในทัศนะอาจารย์นะ) ก็คือร่างฉบับใหม่ ร่างได้ทั้งหมด เพราะแม้กระทั่งรัฐธรรมนูญของพวกรัฐประหารเขาก็ยังแก้ทั้งหมวด 1 หมวด 2 ก็ยังมีการปรับปรุงได้ ดังนั้น เมื่อให้มีสสร. ก็ต้องยกใช้เขาทั้งฉบับ ไม่จำเป็นต้องไปกีดกั้นเอาไว้ก่อนว่าแก้หมวด 1 หมวด 2 ไม่ได้ แต่ในสภา เพื่อต้องการความร่วมมืออาจจะเขียนอย่างนั้นได้

 

อันนี้ก็เป็นทัศนะของดิฉันนะคะ ก็คือ หวังว่าไม่ต้องรีบทะเลากัน เพราะยังไม่ถึงเวลา ยังไม่ทันเห็นชิ้นเนื้ออะไรเลย มาทะเลาะกันว่าจะแบ่งชิ้นเนื้ออย่างไร สิ่งที่คุณได้อาจจะไม่ใช่ชิ้นเนื้อ อาจจะเป็นระเบิดหรืออะไรตายหมดเลยก็ได้ อ.ธิดากล่าวในที่สุด.