ธิดาถาวรเศรษฐ : เพลงกล่อมพ่อของ “ณัฐวุฒิ ใสยเกื้อ”

ธิดา ถาวรเศรษฐ : เพลงกล่อมพ่อของ ณัฐวุฒิ ใสยเกื้อ

ดิฉันฟังเพลงนี้ด้วยความรู้สึกหลายอย่าง เป็นเพลงโศกกินใจ โดดเด่นที่นำเพลงกล่อมลูกภาคใต้มาเป็นเพลงกล่อมพ่อที่ไม่เหมือนใคร ชื่นชมและประทับใจในเพลงนี้ ทั้งเนื้อร้อง ทำนอง ลีลา การร้องของผู้ขับร้อง และแนวเพลง

แต่พิเศษสุดคือ การกลั่นความรู้สึกของลูกผู้ชายคนหนึ่งที่เผชิญความทุกข์หนักทางร่างกาย จิตใจ และยืนหยัดอยู่แข็งกล้า ถูกท้าทายด้วยข่าวร้ายที่ผู้เป็นลูกอาจไม่มีโอกาสไปส่งพ่อในวันสุดท้าย

การใช้เพลงกล่อมลูกภาคใต้มากล่อมพ่อ ที่พิเศษสุดสำหรับดิฉันที่เห็นเขาเขียนเพลงในศาลและใต้ถุนศาลที่คุมขังใหญ่ ในเวลาสั้น ๆ เมื่อรับรู้ข่าวร้าย

-   คิดได้ไง เอาเพลงกล่อมลูกมากล่อมพ่อ

-   ทั้งเป็นพ่อที่จากไปเมื่อณัฐวุฒิอายุเพียง 2 เดือน เท่ากับว่าลูกไม่เคยได้ยินเพลงกล่อมลูกจากพ่อ แต่น่าจะได้ยินจากแม่และวิถีชีวิตชนบทภาคใต้

ดิฉันคิดว่าไม่เคยมีใครทำอย่างณัฐวุฒิ เขียนเพลงกล่อมพ่อที่เสียชีวิตในลีลาแบบเพลงกล่อมลูกพื้นฐาน มีทั้งคำรำพันและทอดเสียง เช่น ฮาเห้อ ฮาเอ้อ ไก่เถื่อนเห้อ เหม็ด (หมด) แรงขันแล้ว ไปไหนแล้วพ่อไก่ หลับแล้ว หลับให้บาย (สบาย) นะพ่อไก่เถื่อนเอย หนังลุงเก็บจอ โนราห์เลิกโรง ลูกขอกล่อมพ่อ ด้วยเพลงกล่อมนอน

สำหรับดิฉัน เพลงนี้สุดยอด!!! ที่ทำให้ เพลงกล่อมลูกพื้นบ้าน ถูกนำมาเชิดชูในท่วงทำนองที่นำมาใช้กล่อมพ่อที่เสียชีวิต ด้วยความอาลัยและแสดงความเคารพจากผู้ที่หมดอิสรภาพ

ที่ดิฉันอาจซาบซึ้งมากด้วยเป็นคนภาคใต้ แต่ชีวิตที่อยู่ในตลาด ในอำเภอเมือง ไม่ได้สัมผัสวิถีชีวิตวัฒนะธรรมชาวใต้ในชนบทจริง ๆ ไม่เคยได้ยินเพลงกล่อมลูกแบบชาวใต้อย่างที่ “ณัฐวุฒิ”ได้ยิน และเมื่อดิฉันร้องเพลงกล่อมลูก ก็ร้องเพลงไทยเดิมภาคกลาง เช่น ลาวดวงเดือน, เขมรไทรโยค, ลาวคำหอม ฯลฯ

ที่รู้จักผู้ให้คุณค่าเพลงกล่อมลูกของชาวใต้ในชนบทคือ ท่านพุทธทาสภิกขุ ท่านพูดถึงเพลงกล่อมเด็กภาคใต้ ที่แสดงถึงความเข้าใจลึกซึ้งในพุทธศาสนาและนิพพาน คือเพลง “มะพร้าวนาฬิเกร์”

มะพร้าว นาฬิเกร์

ต้นเดียวโนเน กลางเล (ทะเล) ขี้ผึ้ง

ฝนตกไม่ต้อง ฟ้าร้องไม่ถึง

กลางเท (ทะเล) ขี้ผึ้ง ถึงได้แต่ผู้พ้นบุญเอย

ดิฉันว่าของดี ๆ เหล่านี้ที่เป็นวัฒนธรรมพื้นบ้านของประชาชนทุกภูมิภาคจะหายไปหมด เพราะคนไปรับวัฒนธรรมเองหลวง ส่วนกลาง เพลงกล่อมเด็กพื้นบ้าน ดิฉันก็ร้องไม่เป็น กลับมากล่อมลูกด้วยเพลงขุนนางเมืองหลวง

อะไร ๆ ที่เป็นพื้นบ้าน เป็นศิลปวัฒนธรรม ประชาชนที่ถูกลบล้างหายไปต้องช่วยกันรักษา เชิดชู นำมาเสนอใหม่ให้เป็นที่รู้จัก การเมืองที่ก้าวหน้าคือการเมืองที่อำนาจเป็นของประชาชน ศิลปวัฒนธรรมที่ก้าวหน้าก็ต้องเป็นศิลปวัฒนธรรมประชาชน ไม่ใช่มีแต่ของชนชั้นนำ

อ่านแล้วลองฟังเพลงซ้ำอีกที แล้วคงเห็นด้วยกับดิฉันค่ะ

ธิดา ถาวรเศรษฐ

23 ก.ค. 63