Challenge
10 ปี
ได้รับคำชวนจากเพื่อนหลายคน
ให้ลงรูปเมื่อ 10 ปีก่อน
10 เมษายน 2553 เมื่อ 10
ปีที่แล้ว กับ 10 เมษายน 2563
เหมือนกันอยู่อย่างหนึ่งคือ ประเทศไทยอยู่ภายใต้การประกาศใช้พระราชกำหนด
บริหารราชการในสถานการณ์ฉุกดฉิน (พรก.ฉุกเฉิน)
เพียงแต่ว่าเป็นสถานการณ์ฉุกเฉินในคนละเรื่อง และ คนละบริบทกัน พอมาถึงตรงนี้
เลยอยากเล่าเรื่องประกอบภาพ Challenge 10 ปี ให้ฟัง
ปี
2010 หรือ 2553 มันเป็นปีที่ของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
หลุดออกจากความไร้เดียงสา จากมายาคติของสังคมบางอย่าง
ที่ถูกปลูกฟังมาตั้งแต่รุ่นแม่รุ่นยาย เขาได้พบเจอกับประสบการณ์สุดพิเศษ
คือการได้นอนกลางดิน กินกลางถนน กับเพื่อนร่วมชาติจำนวนมาก ใช่ครับ พวกเขาเหล่านี้
เรียกตัวเองว่า "คนเสื้อแดง"
ย้อนกลับไปเมื่อ
10 ปี ในวันนี้ 10 เมษายน 2553
เด็กหนุ่มคนนี้ ใส่เสื้อสีแดงตัวที่คุณเห็นอยู่ในภาพ เดินทางจากราชประสงค์
ไปราชดำเนิน ในเวลาบ่ายแก่ใกล้เย็น ที่แห่งนั้น กำลังมีการสาดกระสุนใส่ประชาชน
และมีคนตายบนท้องถนน
เด็กหนุ่มคนนั้น
ไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า เขายืนยันที่จะไป
จิตใจของเขาในเวลานั้นคิดอยู่เพียงอย่างเดียว
คือไปช่วยเพื่อนร่วมชาติที่กำลังถูกยิงตาย ทั้งเนื้อตัวเขาแทบไม่มีอะไรเลย
นอกจากมือเปล่าๆ และกระเป๋าสะพายข้าง 1 ใบ มีเพียงกระเป๋าเงิน
โทรศัพท์มือถือ และกล้องคอมแพค ที่พอบันทึกภาพได้ 1 ตัว
พอถึงราชดำเนิน
เขาเร่งฝีเท้า ไปที่อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย ไม่สนเสียงกระสุนที่ดังสนั่นปานฟ้าถล่ม
ต่อมาเขาต้องวิ่งหลบกระสุนปืน ที่สาดมาไม่หยุดหย่อนหลังเสียงเพลงชาติจบลง
ชีวิตทุกคนในที่ตรงนั้นเหมือนผักปลา ที่สามารถถูกเด็ดสับด้วย "คมกระสุน"
ได้อยู่ตลอดเวลา
คนแล้วคนเล่า
ล้มลงบนถนน เลือดไหลอาบพื้น
อวัยวะภายในกระเด็นออกมาจากร่างกายเพราะคมกระสุนที่ซื้อมาจากภาษีประชาชน
บางคนที่ตาย ในมือเขาถือธงชาติไทย และเขาคือคนไทย
เด็กหนุ่มคนนั้น
ร้องไห้ เพราะเห็นคนตาย เขากลับไปหน้าเวที นั่งนิ่งๆ จากนั้น ศพแล้วศพเล่า
ถูกแบกผ่านหน้า เพื่อรอการเอาไปพิสูจน์ทางนิติวิทยาศาสตร์ หาสาเหตุการตาย
หาฆาตกรที่ฆ่าเขา เพื่อเอามาลงโทษ ฐาน "ฆ่าประชาชน"
จากวันที่เด็กหนุ่มคนนั้นเห็น
จนถึงวันนี้ 10 ปี ก็ยังหาคนผิด ที่ฆ่าชีวิตคนนับสิบ มาลงโทษไม่ได้ ถึงแม้ว่าเราจะเห็นเขาทางทีวี
หนังสือพิมพ์ หรือหน้าจอสมาร์ทโฟน อยู่เป็นเนืองนิตย์ ในตลอดระยะเวลา 10 ปีที่ผ่านมา
เด็กหนุ่มในวันนี้
คือผมเอง
10 ปีที่แล้ว ในวันที่ 10 เมษายน ยังเป็น 10 ปี ที่ไม่ว่าผมจะโตขึ้นแล้วดำรงชีวิตอย่างไร และจะเป็นอะไรก็ตาม
ผมไม่มีทางลืมมันได้ไปตลอดชีวิต
ที่สำคัญ
มันคือช่วงเวลาสำคัญ ที่เปลี่ยนความคิดผม ไปตลอดกาล
แล้ว
10 ปี ที่แล้วของคุณหละครับ?.....
